Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Τα ΜΜΕ το μετέδωσαν με περισσή ικανοποίηση, η μαζική αναπαραγωγή στα social media υπήρξε αστραπιαία, και κάπως έτσι έγινε κοινός τόπος η “είδηση”, ότι το καθεστώς του Ιράν λύγισε, κάτω από την πίεση των εσωτερικών αντιδράσεων και της διεθνούς κατακραυγής, και αποδέχτηκε την κατάργηση της “αστυνομίας ηθών”. Δεν άργησε βέβαια η σχετική διάψευση από την ιρανική κυβέρνηση διευκρινίζοντας ότι δεν αρκεί κάποια δικαστική απόφαση για να επέλθει μια τέτοια θεσμική αλλαγή και προς το παρόν δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη αλλαγή στάσης.
Για μια ακόμη φορά, η Δύση στέκεται με αφέλεια απέναντι στα γεγονότα και διαβάζει τα δεδομένα με παρορμητικότητα.
Τι άλλο από αφέλεια είναι, να θεωρείς ότι ένα απολύτως θεοκρατικό, φονταμενταλιστικό μόρφωμα εξουσίας που διέπεται από την πιο ακραία ισλαμική προσέγγιση, θα αποδεχτεί τη στρεβλότητα και την καταπιεστική λογική των αρχών του;
Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι θα προχωρούσε στην τυπική απάλειψη του αποκρουστικού όρου “αστυνομία ηθών”, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, ποια θα ήταν τα εχέγγυα ότι θα παρακάμπτονταν μια νοοτροπία εμπεδωμένη και συνυφασμένη με το συνολικό αξιακό σύστημα του;
Ειλικρινά, αν είναι αναμενόμενη η ευπιστία των ΜΜΕ, στο βωμό της ταχύτερης αναμετάδοσης της είδησης, η ευκολία αποδοχής από το Δυτικό κοινωνικό σύνολο ως πιθανού, ενός σεναρίου δίχως λογική συνοχή, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι δεν έχουμε καταλάβει ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε την ουσιαστική πολιτιστική σύγκρουση δύο απολύτως διαφορετικών κόσμων.
Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η Δυτική αφέλεια, διανθισμένη με μια στρεβλή πολυπολιτισμική ονείρωξη, οδηγεί σε έναν εξαιρετικά επικίνδυνο εφησυχασμό.
Τον εφησυχασμό που θρέφει το μίσος για τον δυτικό τρόπο ζωής και τελικά την ισλαμική τρομοκρατία. Όσο δεν κατανοούμε ότι οι “αστυνομίες ηθών” γίνονται δέκτες επειδή ένα μεγάλο μέρος των μουσουλμανικών κοινωνιών τις αποδέχεται ως συμβατές με τις θρησκευτικές διδαχές του και οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία είναι βέβηλη, τότε θα συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι η κατάργηση της καταπίεσης κι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι υπόθεση μιας απόφασης. Έως την οριστική ισοπέδωση της Δύσης από ένα κύμα ανορθολογισμού και ασυδοσίας.
