Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός Επιστήμονας – Συγγραφέας
Όλοι εμείς εδώ στο CulturePoint.gr είμαστε πολύ χαρούμενοι όταν παρουσιάζουμε έναν νέο δημιουργό. Ένας τέτοιος, είναι και ο Φοίβος Ζαντές, ο οποίος μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, από το πρώτο του κιόλας έργο. Η πρώτη του ποιητική συλλογή λοιπόν με τίτλο «Ο Ήλιος και το Φεγγάρι», Απέσπασε έπαινο στον 3ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό που διοργάνωσε ο Σύλλογος Λόγου-Μουσικής-Τέχνης ‘’Λίνος’’ για το έτος 2020 και κυκλοφόρησε τη περασμένη χρονιά από τις εκδόσεις Ελίκρανον.
Η συλλογή ‘’Ο Ήλιος και το Φεγγάρι’’ θέτει ως δραματικό χρόνο μια ημέρα, που από την αρχή της ως το τέλος καταγράφονται οι σκέψεις ενός μυστηριώδους αφηγητή που την ταυτότητά του μόνο να την φανταστεί μπορεί κανείς. Αποτελείται από τρία κύρια μέρη: Αυγή, Μεσήμερον και Δύση· συνοδεύεται από ένα όνειρο πρωινό και ένα βραδινό (το οποίο ποίημα έχει αποσπάσει Β’ Έπαινο ποίησης στον 10ο Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Μορφωτικού Ομίλου Πετρούπολης) για να κλείσουν αρμονικά οι σκέψεις του αφηγητή.
Ακολουθούν οι στίχοι ενός από τα ποιήματα που ξεχωρίσαμε…
Μην σιωπάς όταν βλέπεις το σκοτάδι στα μάτια
Περίπατο βαθύ
Περίπατο στο δάσος
Ένα αγόρι
Ένα κορίτσι
Μαζί
Τα δέντρα αχνίζουν
γύρη
Τα λουλούδια κράζουν
Ευωδιές
Δες σιωπηλές διαβάτη
Τι γίνεται με τα παιδιά
Στην λίμνη ξαποσταίνουν
Κόβουν καρπούς
Απ’ τις λεμονιές
Πηδούν στην λίμνη
Γυμνά
Τα ψάρια παίζουν
Δίπλα
Πεταλούδες πετούν
Στον ουρανό
Μα τι γαλήνη
Μα τι ηρεμία
Ποιος είδε τον ουρανό;
Γιατί οι σκιές
σκοτεινιάζουν;
Αφήστε με και εμένα
Να δω
Αμέριμνο το άνθος
Ζαλίζεται
Ένα πεύκο πλάι
Χαίρεται
τον ήλιο
το μελισσάκι
βρήκε τον καρπό
χορεύει
με τις ακτίνες
χορεύει με τις σταγόνες
Η λίμνη
Παίζει με τα παιδιά
Λούζει το νερό
Με την νεότητά του
Το δροσερό
Ο κάμπος
Έχει βουλιάξει
Από χαμόγελα
Η γύρη τραγουδά
Το μελισσάκι μαγεύεται
Ο κάμπος τραγουδά
Και η γύρη στήνει χορό
Στο δάσος στη λίμνη στο νερό
Τα λουλούδια γίνονται γλυκά
Ένα φυτό βγάζει το πρώτο μπουμπούκι
Όλα φαίνονται δροσερά
Η λίμνη λαμποκοπά
Τα παιδιά πετούν
Στις στάλες
Της μικρής αμέριμνης καρδιάς τους
Έλα πιο κοντά
Φίλε διαβάτη
Τώρα τα δέντρα ρωτούν
Ένα κλαδί αγωνιά
Ο ουρανός γιατί σκοτεινιάζει;
Και εκεί που τρέχουν
Τα γέλια
Σκορπίζουν οι χαρές
Απορίες σκορπούν
Τώρα πολλές
Τι γίνεται στο σκοτάδι;
Η λεμονιά βρίσκει τα γκρίζα
Φυλλώματα του ουρανού
Η γύρη τρέχει να κρυφτεί
Στο στόμα μιας μέλισσας
Η λίμνη στάζει
Δάκρυα
Πικρά τα παιδιά την αγκαλιάζουν
Γλυκά τα χεράκια
Στάζουν στους ώμους της
Ένας κεραυνός τα χαιρετά
Σμίγει με τα ψάρια
Και μια λάμψη στα νερά
Αναγγέλλει
Τον ερχομό του.
Ο κάμπος τώρα κρύβεται
Ρουφά την κοιλάδα
Ρουφά τους θάμνους
Τα μελισσάκια δεν έχουν σπίτι
Η γύρη εξατμίζεται
Σκύβει το κεφάλι το δάσος
Τα κλαριά
Σκούζουν στο σκοτεινό σύννεφο
Για έλεος
Μα η μπόρα έρχεται
Πλησίασε και εσύ
Πλησίασε ζωή
Μην φοβάσαι
Σε προστατεύει
Σε προστατεύει ο ήλιος
Πλησιάζει το σκοτάδι
Απ’ τη σπηλιά ακούγεται ένας ήχος
Η λίμνη πάγωσε
Ο κάμπος πέτρωσε
Το δάσος πελεκίστηκε
Ένα μπουμπουνητό
Τραντάζεται η σπηλιά
Ταράζονται τα παιδιά
Της φύσης τώρα ο χτύπος
Δοκιμάζεται σκληρά
Ένα βήμα
Μια αστραπή
Ένα ακόμα
Σιγή
Πλησιάζει προς την νιότη
Ένας ήχος
Ηχεί
Μια κίνηση γοργή
Τρομάζει το πουλάκι
Που κοιμάται
Ένα ακόμα βήμα
Κεραυνός
Ένα μουγκρητό
Και τα παιδιά
Μένουν παγωμένα
Το σύννεφο είναι μαύρο
Μαύρα κοράκια πετούν
Σκοτάδι στην σπηλιά
Μια πορεία σκοτεινή
Προς την λίμνη
Τα νέα όμορφα παιδιά
Περιμένουν
Κοιτούν
Πίσω απ’ τα κλαδιά
Τι θα δούν
Μια φωνή και ένα βήμα
Μια αστραπή
Σπάζουν τα κλαδιά
Τι κρίμα
Άλλη φωνή
Φωνάζουν
Ζητάνε
Κομματιάζουν
Πετάνε
Κλαίνε
Δυό μικρά λυκάκια
Και η μάνα τους
Ψάχνουν να φάνε
Φωνάζουν
Κοιτάνε
Κοιτούν την λίμνη
Και ρωτάνε
Γιατί έχεις παγώσει
Κοιτούν τον κάμπο
Που είναι σήμερα
Οι νόστιμοι καρποί σου
Μες το σκοτάδι
Μες την βροχή
Τα παιδιά σηκώνονται μαζί
Ένα κύμα γέννησε η λίμνη
Ο κάμπος μια σιωπή
Βγάζουν το ψωμάκι τους
Βγάζουν λίγο τυρί
Προσφέρουν το χέρι τους
Χωρίς αιδώ
Χωρίς ντροπή
Ένα χαμόγελο έσκασε ο ουρανός
Η αστραπή κάθισε μαζί τους
Έπαψε η σιωπή
Τα μελισσάκια βουίζουν
Τα ψάρια τραγουδούν
Η λύκαινα κάθεται και αυτή
Τα μικρά παίζουν στο νερό
Ένα σύννεφο φέρνει τον ήλιο
Γέλιο δροσερό
Αναπνέει το δασάκι
Έχεις να πεις κάτι;
Που βλέπεις τώρα καιρό
Ένα σκοτάδι
Χωρίς λίμνη χωρίς νερό
Χωρίς κάμπο χωρίς γέλιο
Βλέπεις έναν ουρανό
Σκοτάδι όσο το σκοτάδι
Χωρίς το μελισσάκι
Χωρίς το αγνό νερό
Χωρίς τον ήλιο
Έχεις να πεις κάτι;
Που βλέπεις τον φόβο
Τα μάτια φοβισμένα
Τα μάτια πικραμένα
Χωρίς τον ήλιο
Έχεις να πεις κάτι;
Που μια σπηλιά στο σκοτάδι
Μάτια χαρούμενα έκρυψε
Έχεις να πεις κάτι;
Που τον ήλιο από τα μάτια
Ξερίζωσαν μια μέρα
Ο κάμπος
Η λίμνη
Ο ουρανός
Ακόμα σε φοβούνται
Ακόμα κρύβονται
Η μέλισσα
Το ψάρι
Ο λύκος
Πονούν και κλαίνε
Εξαφανίζονται στην σιωπή.
Λίγα λόγια για τον ποιητή
Ο Φοίβος Ζαντές γεννήθηκε στις 2ο Φεβρουαρίου του 2001. Μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα και τώρα σπουδάζει Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Θυμάται να γράφει σύντομες ιστορίες από την ηλικία των 8 ετών. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα μέσα της δευτέρας Γυμνασίου. Βρήκε το πάθος και την θερμή αίσθηση του να γράφει ποιήματα και συνεχίζει έκτοτε.
Από το γυμνάσιο συμμετέχει σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς αποσπώντας 7 βραβεία και επαίνους. Τα ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε 8 ανθολογίες μέχρι τώρα.
Το 2020 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή: «Ο Ήλιος και το Φεγγάρι» από τις εκδόσεις Ελίκρανον, το οποίο έχει βραβευτεί από τον «Σύλλογο Λόγου-Μουσικής-Τέχνης Λίνος».
Επίσης είναι ο επιμελητής των βιβλίων «Σύννεφα σταγόνες βροχή», της Μιρέλας Λαμπιδώνη, εκδόσεις Ελίκρανον και «Το κουφό ψάρι», της Αγγελικής Ζαντέ, εκδόσεις Ελίκρανον.
