Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Μία ανάσα η ζωή… αλλά προλαβαίνουμε!

Παραφράζοντας τη φράση του μεγάλου Καζαντζάκη, ένα save προλαβαίνει να σβήσει ένα κείμενο από ένα λάθος της στιγμής.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό για έναν αρθρογράφο από το να βλέπει το πνευματικό του δημιούργημα να χάνεται λόγω μίας διακοπής ρεύματος, ενός ξαφνικού θέματος στον υπολογιστή, για οποιονδήποτε λόγο.

Τότε προσπαθείς να στίψεις το μυαλό σου και να θυμηθείς κάθε λέξη που χρησιμοποίησες, κάθε πρόταση που έγραψες. Με τον ίδιο τρόπο, την ίδια σειρά.

Είναι πληγωτικό, διότι ακόμα και αν κάποιο κείμενό μας είναι γραμμένο “άτσαλα”, ακόμα και έτσι, με αυτό τον τρόπο βγήκε από την ψυχή μας. Εκείνη τη στιγμή με αυτό τον τρόπο ξεγλίστρησαν οι σκέψεις από το μυαλό μας και έγιναν δημιουργίες. 

Η λύση είναι να αποθηκεύουμε το κείμενό μας κάθε λεπτό, με κάθε λέξη που γράφουμε, να γνωρίζουμε πως εύκολα μπορεί να χαθεί οτιδήποτε μέσα σε μία κακή στιγμή.

Ο κόπος μας, τα κείμενά μας είναι ιερά, επειδή αποτελούν το απόσταγμα της ψυχής μας. Κάθε τους λέξη είναι αυτά που υπήρχαν στην ψυχή μας εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή; για αυτό και θεωρώ πως καλό είναι να μην αλλάζουμε ούτε τη σειρά μίας πρότασης όταν θέλουμε να αναρτήσουμε στη σελίδα μας ένα άρθρο ενός δημιουργού; όχι από αλαζονεία, αλλά διότι έτσι ακουμπάμε απαλά και με σεβασμό στην ψυχή ενός ανθρώπου, ο οποίος έγραψε όπως τον καθοδήγησε το ταλέντο και η ψυχή του.

Η λύση είναι save συνεχώς, κάθε λεπτό και με την ολοκλήρωση κάθε πρότασης. Τα κείμενά μας είναι ο πλούτος μας, τα βάθη της ψχυής μας που αποτυπώθηκαν και δεν κρύφτηκαν μέσα στο κεφάλι μας.