Χάρτινος Τίγρης: Οι ηθοποιοί του έργου αποκαλύπτονται

Ένας…Χάρτινος Τίγρης από την Ison Theatrical Projects». Με ένα θεατρικό έργο – γροθιά στο στομάχι, η νεοσύστατη εταιρεία θεατρικών παραγωγών «Ίσον», συστήνεται στο θεατρικό γίγνεσθαι.

Οι ηθοποιοί της παράστασης Παναγιώτης Γεωργούλας, Χρήστος Δημητρίου, Γιάννης Κράβαρης λίγο πριν την πρεμιέρα του έργου, μιλούν για την ουσία και την σημασία της παράστασης, αλλά και για τους ρόλους τους.

Ο Χάρτινος Τίγρης, διά χειρός Παρασκευής Ανεβλαβή, βασισμένο στην πραγματική ιστορία του Καρλ Πάνζραμ, που συντάραξε την Αμερική την δεκαετία του 1920, επιχειρεί να φωτίσει τους κοινωνικούς λόγους που συντηρούν την επικράτηση της βίας αλλά και τα σκοτεινά ένστικτα που υπάρχουν εντός της ανθρώπινης υπόστασης.

Το έργο σκιαγραφεί την ψυχοσύνθεση του θύτη, που διακατέχεται από σκληρότητα και ωμή βία, γεννημένη από τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας και τον μετατρέπει στην ενήλικη ζωή του σε έναν κατά συρροή δολοφόνο.

Επιμέλεια: Θάνος Ξάνθος

•Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεστε;

Π.Γ: Υποδύομαι τον ανακριτή, μια εξίσου σκοτεινή προσωπικότητα θα έλεγα, ίσως στα ίδια επίπεδα με τους άλλους δύο χαρακτήρες. Ο ”μανδύας” όμως της ηθικής, της θέσης που κατέχει και γενικά του καθωσπρεπισμού είναι στοιχεία που τον έχουν σώσει όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο που κινείται , να ανακρίνει και να καταδικάζει άτομα σε εγκλήματα πού ίσως να έχει διαπράξει και ο ίδιος. Πιθανών αυτός ο ”μανδύας” να τα έχει σκεπάσει αυτά του τα σκοτεινά του σημεία προστατευτικά ώστε μην γίνουν γνωστά στην κοινωνία και να συνεχίζει απρόσκοπτα την δουλειά του κουβαλώντας μέσα του κι αυτός τα δικά του ένοχα μυστικά.

X. Δ: O ρόλος μου στην παράσταση «Χάρτινος Τίγρης» ακούει στο όνομα Πίτερ. Πρόκειται για τον συγκρατούμενο του Κάρλ Πάνζραμ. Οι δύο αυτοί ήρωες γνωρίζονται κατά τη διάρκεια της παραμονής του Πάνζραμ στο κελί του, όπου αναμένει την ετυμηγορία της καταδίκης του.

Γ.Κ: Είμαι o Κάρλ Πάνζραμ ένας κατά συρροή δολοφόνος της δεκαετίας του 1930 στην Αμερική. Ένα υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή.

•Τι σας ώθησε να πείτε το ναι;

Π. Γ: Η ιδιαιτερότητα του κειμένου και φυσικά ότι γνωρίζω τον Απόστολο Τζίμα από μεταξύ μας συνεργασίες, με άλλη ιδιότητα βέβαια σε αυτές, εκείνος του ηθοποιού κι εγώ του σκηνοθέτη. Μέσα από αυτές τις συνεργασίες είδα έναν άνθρωπο που έχει αγάπη και πάθος με το θέατρο και γενικά έχουμε μια κοινή αντίληψη για την τέχνη. Εν ολίγοις ταιριάζουν τα χνώτα μας! Τώρα βέβαια αντιστράφηκαν οι ρόλοι, εγώ ως ηθοποιός κι εκείνος ως σκηνοθέτης και έχει εξίσου ενδιαφέρον και ομορφιά κι αυτή η συνεργασία!

X.Δ: Το να πω το «ναι» σε αυτή την θεατρική δουλειά ήταν μία απόφαση που δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνος ώστε να παρθεί. Η συνολική προσέγγιση της εταιρείας παραγωγής «Ίσον» αλλά και του ίδιου του παραγωγού ήταν τέτοια όπου δεν χρειάστηκα χρόνο να το σκεφτώ και δέχτηκα με χαρά να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση – πρόκληση. Πέραν της επαγγελματικής και ουσιαστικής συζήτησης που μεσολάβησε με την παραγωγή και τους υπόλοιπους συντελεστές, κίνητρο και μένα αποτέλεσε και το ίδιο το έργο, καθώς αποτελεί ένα έργο «γροθιά στο στομάχι», κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Γ.Κ: Το ναι θεωρώ ότι είναι δεδομένο όταν μιλάμε για μια τέτοια πολυσύνθετη προσωπικότητα, που μόνο εξέλιξη μπορεί να σου παρέχει τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως ηθοποιός. Βέβαια έχουν να κάνουν και τα πλαίσια της παραγωγής, η Ίσον δηλαδή, ο Αποστόλης, ο Παναγιώτης, ο Χρήστος, που είναι πραγματικά μεγάλη μου χαρά που τους γνώρισα. Έχουμε κοινή αγάπη για το θέατρο και κοινή οπτική στο κείμενο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.

•Ποια στιγμή ήταν πιο δύσκολη ως προς την ερμηνεία, για ένα τόσο σκληρό έργο;

Π. Γ: Θεωρώ πως η μόνη δύσκολη στιγμή ή μάλλον η μοναδική δυσκολία είναι το να καταθέτεις την αλήθεια σου επί σκηνής. Να θέλεις να εκτεθείς κυριολεκτικά στη σκηνή. Είναι δύσκολο αυτό, όση εμπειρία κι αν κουβαλάς, πολλώ δε μάλλον σε έργα σκληρού περιεχομένου όπου πρέπει να φανερώσεις εξ ολοκλήρου τα δικά σου σκοτεινά και σκληρά σημεία .

Χ. Δ: Πρόκειται για ένα έργο το οποίο είναι εμπνευσμένο από μία πραγματική ιστορία ενός κατά συρροή δολοφόνου. Το έργο αυτό συγκαταλέγεται στην κατηγορία θεάτρου «In Yer face» όπου όλα τα πράγματα από τους διαλόγους έως τις κινήσεις των ηθοποιών αντιμετωπίζονται ωμά, χωρίς αποστάσεις από το κοινό και με ειλικρίνεια. Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν δεν είναι μία και μόνο εκείνη η «δύσκολη» στιγμή κατά την οποία ο ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει ένα απαιτητικό μονόλογο ή έναν περίτεχνο διάλογο, αλλά το σύνολο του έργου όπου μας προκαλεί να φέρουμε στο φως την ωμή αλήθεια των χαρακτήρων.

Γ.Κ: Το σκληρό έργο δεν θεωρώ ότι είναι η σωστή έκφραση. Το έργο είναι ρεαλιστικό για τη κατάσταση των ηρώων του. Δεν έχει απλά στρογγυλεμένες γωνιές ή ωραιοποιημένο κείμενο. Θα δείτε μια παράσταση με ευγένεια, ομορφιά και αλήθεια. Δεν θα πω ότι με δυσκόλεψε κάτι στον ρόλο γιατί έχω μάθει να παίζω την αλήθεια μου μέσα από τα μάτια του ρόλου. Αυτό που είναι δύσκολο, είναι να μην κάνεις έναν τέτοιο ήρωα δικό σου, να μην έρθεις πολύ κοντά με την άλλη σου πλευρά. Χρειάζεται αποστασιοποίηση. Αυτό ναι, είναι λίγο δύσκολο.

•Ποσο εύκολο είναι να διαχειριστούμε τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας;

Π. Γ: τραύματα της παιδικής ηλικίας σαφώς και μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό και την ενήλικη ζωή μας. Πιστεύω πως η ψυχοθεραπεία είναι ένα μέσο που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά καθώς υπάρχει ένα ασφαλές περιβάλλον όπου θεραπευτής και θεραπευόμενος μπορούν να διερευνήσουν και να αντιμετωπίσουν ριζικά τις συναισθηματικές πληγές της παιδικής ηλικίας. Το θέμα είναι να σπάσουμε το ταμπού που υπάρχει στην κοινωνία- ευτυχώς πλέον λιγότερο στις μέρες μας – για τους ειδικούς της ψυχικής υγείας και ο καθένας μας όποτε το χρειαστεί να καταφύγει εκεί και να συνομιλήσει και εξωτερικευσει τα συναισθηματα του.

Χ.Δ: Καλώς ή κακώς από παιδικά τραύματα πάσχουμε όλοι. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο κατά την δική μου άποψη και ορισμένες φορές και χρήσιμο θα μπορούσα να πω καθώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας όχι μόνο υπό ωραιοποιημένες αλλά και από απογοητευτικές συνθήκες. Βέβαια στο βαθμό του ανεκτού και το επιτρεπτού. Δεν μιλάμε για άσκηση βίας λεκτικής και σωματικής ούτε στοχευμένες ενέργειες των γονέων που έχουν ως στόχο να βλάψουν την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Μιλώ για τις «κανονικές» συνθήκες όπου καλείται ένα παιδί να μεγαλώσει κατά τις οποίες δεν υπάρχουν μόνο φωτεινές αλλά και σκοτεινές καταστάσεις. Τώρα το πόσο εύκολο είναι να διαχειριστούμε τα τραύματα αυτά ποικίλει ανάλογα με τον άνθρωπο και το background στο οποίο έχει μεγαλώσει αλλά μέσα στις άκρες θα πρότεινα αντί να προσπαθούμε με έναν αέναο τρόπο να τα διαχειριστούμε ίσως είναι προτιμότερο να τα αγκαλιάσουμε, να τα κάνουμε κτήμα μας, να αναγνωρίσουμε το παρελθόν μας και να προχωρήσουμε παρακάτω.

Γ. Κ.: H διαχείριση των τραυμάτων είναι ένα πολυσύνθετο θέμα που έχει να κάνει με σένα ως άτομο, με το περιβάλλον που μεγαλώνεις, με τη κοινωνία που ζεις. Όλα αυτά μαζί, είτε θα σε βοηθήσουν είτε θα σε καταστρέψουν.

• Τι σκέψεις δημιούργησε σε καθέναν από εσάς το έργο;

Π. Γ: ” Πάμε να κάνουμε ένα είδος θεάτρου στα Γιάννενα – το in yer face theatre – που ή θα αποτελέσει μια σημαντική στιγμή για το θεατρικό τοπίο μιας επαρχιακής πόλης ή θα μας κατακεραυνώσει. ” Οψόμεθα λοιπόν…

Χ.Δ: Οι συναντήσεις μας με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές, οι πρόβες μας, οι συζητήσεις που κάνουμε συνεχώς γύρω από το έργο τα ζητήματα τα οποία θίγει είναι πολλά για να μας γεννήσουν όχι μόνο σκέψεις αλλά και έντονα συναισθήματα και προβληματισμούς. Μία βασική μας σκέψη αφορά τον άνθρωπο ως ένα ον το οποίο συνεχώς κρίνεται από την κοινωνία στην οποία ζει. Από τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος έως τη στιγμή που θα πεθάνει ζει και αλληλεπιδρά σε ένα περιβάλλον που κρίνει τα πάντα. Όπως μας αρέσει να λέμε το έργο αυτό δεν επιδιώκει να δικαιολογήσει τις πράξεις του Πάνζραμ, αλλά στοχεύει στην αναζήτηση της ηθικής του καθενός. Να εξερευνήσουμε με λίγα λόγια ο καθένας από εμάς τί θεωρούμε «καλό» και «κακό» απαλλαγμένοι από στερεότυπα, ηθικές προκαταλήψεις και παρωχημένες αντιλήψεις περί συμβατικών ανθρώπινων σχέσεων.

Γ.Κ.: Το πόσο σημαντικό είναι για τον καθένα από εμάς ο περίγυρός του και πως γαλουχείς ένα παιδί. Θα μπορούσα να πω πολλά αλλά θα σταθώ σε αυτά.

•Πώς μπορούμε τελικά να αντιμετωπίσουμε την τόση ωμή βία γύρω μας;

Π. Γ: Μπορούμε; Είμαστε διατεθειμένοι ; Η βία έχει πολλές και διαφορετικές μορφές. Εμείς ως άνθρωποι, είμαστε διατεθειμένοι να εξαφανίσουμε κάθε μορφή βίας; Μέσα μας και έξω μας;Η βία είναι ένα διαχρονικό και πολυπρόσωπο φαινόμενο και χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης από όλους μας… Η οικογένεια, το σχολείο, το κράτος μπορούν να το πετύχουν αυτό…;

Χ.Δ: Με ανοιχτό διάλογο, με ανοιχτές ψυχές και με καλλιέργεια του νου. Πιστεύω βαθιά μία κοινωνία όπου τα μικρά παιδιά θα μαθαίνουν να μιλάνε ανοιχτά για τα θέματα που τα βαραίνουν, χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή, όπου ο σεβασμός στο «άλλο», στο

«διαφορετικό από μένα» θα είναι αυτονόητος χωρίς συμβάσεις, όπου η ελευθερία λόγου και έκφρασης σε οποιαδήποτε μορφή δεν θα αποτελεί κατόρθωμα αλλά δεδομένη συνθήκη, τότε οι άνθρωποι θα σταματήσουν σε μεγάλο βαθμό να προσφεύγουν στη βία.

Γ.Κ.: Τώρα σε αυτό δε ξέρω τι πρέπει να πω… Η βία είναι βία! Ίσως εκπαιδεύοντας την νέα γενιά και σίγουρα εάν εμείς οι ίδιοι γινόμασταν καλύτερα παραδείγματα για την κοινωνία. Η ενημέρωση και τελικά η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι κάτι που σίγουρα θα βοηθούσε. Νομίζω ότι είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε. Ας αρχίσουμε από κάπου, αρκεί να έχουμε όλοι έναν κοινό στόχο.’

Πληροφορίες παράστασης:

Σκηνοθεσία | Απόστολος Τζίμας

Εικαστική Επιμέλεια | Γιάννης Κράβαρης

Σχεδιασμός Φωτισμών, Φωτογραφία & Τρέιλερ | Κωστής Εμμανουηλίδης

Πρωτότυπη Μουσική | August Bites

Τραγούδι Τρέιλερ | Το φιλί (The Boy)

Ηθοποιός Τρέιλερ | Άννα Παπανικολάου

Υπεύθυνη Επικοινωνίας | Σέβη Ευθυμίου

Σχεδιασμός Αφίσας | Χρήστος Λέντζαρης

Ερμηνεύουν | Παναγιώτης Γεωργούλας, Χρήστος Δημητρίου, Γιάννης Κράβαρης

Παραγωγή | Ison Theatrical Projects

Προπώληση Εισιτηρίων: more.com & Καταστήματα Public