/Αλατρίστε

Αλατρίστε

Γράφει ο Δημοσθένης Δέπος

Πριν χρόνια είχα δει τη ταινία. Μου άρεσε, όπως όλες του είδους. Πρόπερσι την άνοιξη τη ξαναείδα δεύτερη φορά στην Κοσμοτέ. Την επόμενη χρονιά κάθησα και την είδα τρίτη φορά. Σε κάθε προβολή έβλεπα μια καινούργια ταινία. Οι ίδιες λέξεις αποκτούσαν άλλη βαρύτητα. Αυτή είναι, φαίνεται, κι η μαγεία της έβδομης τέχνης.

Το φιλμ βασίζεται στις ομώνυμες νουβέλες του Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε, ο οποίος παίζει μάλιστα κι ένα δευτερεύοντα ρόλο.

Δεσποτικός ο Βίγκο Μόρτενσεν στον κεντρικό ρόλο του Καπιτάν Αλατρίστε. Η εσωτερικότητα του ιδανική.

Η μετέπειτα γυναίκα του Αριάντνα Γκιλ αποκαλύπτει ξέχειλα τη χημεία της μαζί του. Μεταφυσικός ο Ενρίκο Λο Βέρσο, ως Μαλατέστα. Σαν φάντασμα, που στοιχειώνει τον πρωταγωνιστή.

Πέρα από την κιαροσκούρο φωτογραφία, τη σκηνοθεσία, την αναπαράσταση της εποχής, τους διαλόγους, τη σφιχτοδεμένη πλοκή, αυτό που μου έμεινε ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας με τις κοφτές αντιφάσεις του. Ένας επαγγελματίας φονιάς με απαράβατους κώδικες ηθικής. Ένας καταραμένος αντιήρωας εφαπτόμενος στον ήρωα. Το καλό και το κακό να σχοινοβατούν στο ίδιο πρόσωπο. Η φιλία, το χρέος, η θυσία, η υπέρβαση βρίσκονται στο ίδιο χωράφι με την προδοσία, την ατιμία, το φτηνό θάνατο, την κατάβαση. Και στο τέλος έρχεται η κάθαρση, στο πεδίο που είχε διαλέξει για ζωή του ο πρωταγωνιστής. Εκεί στη μάχη, σιμά με τους συντρόφους του, στο τέρθιο.

Τι μου άφησε τελικά σαν επίγευση το έργο; Αυτήν τη σύμμειξη της αρετής με τη κακία, ώστε να μην είναι διακριτή ποια υπερισχύει.

Αυτήν την τήξη, που ως τρίτος κριτής αδυνατείς να διαχωρίσεις. Αυτόν το συμφυρμό, που ενυπάρχει σ’ όλους μας τηρουμένων των συνθηκών και της εποχής.