Γράφει ο Βαγγέλης Αντωνιάδης

Ο Χόμπς υπήρξε ο πρώτος στοχαστής της εποχής της νεωτερικότητας που επιχείρησε να θεμελιώσει ολόκληρο το φιλοσοφικό του σχήμα πάνω στην κίνηση, την νέα αντίληψη της επιστήμης η οποία διαμορφωνόταν στην εποχή του και την οποία συνδιαμόρφωσε ως έναν βαθμό τουλάχιστον ο ίδιος.

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο άλλωστε πως η ιδέα που ήταν κυρίαρχη στις επιστημονικές αντιλήψεις εκείνης της εποχής με κύριο εκφραστή τον Γαλιλαίο ήταν ότι η κίνηση μπορούσε να περιγράψει τις λειτουργίες της φύσης μέσα από τις μαθηματικές σχέσεις.

Ο Χόμπς ήταν μαθηματικός και θιασώτης της ευκλείδειας γεωμετρίας και των εφαρμογών της. Προσπάθησε να επεκτείνει την συγκεκριμένη μέθοδο και την λειτουργία των κοινωνιών, συνάγοντας την ιδέα της πολιτικής υποχρέωσης προχωρώντας απαγωγικά από αξιώματα σε θεωρήματα που έχουν αδιαμφισβήτητη ισχύ όπως αδιαμφισβήτητη ισχύ έχουν οι μαθηματικές αλήθειες.

Tαυτόχρονα υπήρξε και ακραίος εμπειριστής. Ωστόσο κατέφευγε στην εμπειρία μόνο όταν ήθελε να αποδομήσει τον φανταστικό κόσμο της θρησκείας και της παράδοσης και όχι για να θεμελιώσει τις φιλοσοφικές αντιλήψεις και την πολιτική θεωρία που κατόρθωσε να εισάγει τον φιλοσοφικό διάλογο.

Σύμφωνα με τον Χόμπς μόνο από τις εμπειρίες παρατηρούμε τις κοινότητες και με αυτή την μέθοδο αποκτούμε γνώση του μερικού αλλά όχι και γνώση των αιτίων,

όπως απαιτεί η επιστήμη και κυρίως η επιστημονική μεθοδολογία που πρέπει να καταλήγει σε ασφαλή συμπεράσματα. Καταλήγοντας ο Χομπς ζητάει από τους ανθρώπους της καθημερινότητας να εμπιστεύονται την εμπειρία και όχι τις φανταστικές δυνάμεις που επικαλείται η θρησκεία και ταυτόχρονα απορρίπτει τον εμπειρισμό σε μεθοδολογικό και επιστημονικό επίπεδο.