Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Αν διαβάζοντας τον τίτλο του νέου βιβλίου του Γιώργου – Νεκτάριου Παναγιωτίδη “Το φάντασμα του ήλιου” από τις Εκδόσεις Άγρια Δύση, προετοιμάζεστε για μια ακόμη ιστορία γεμάτη “λευκά σεντόνια” και Ghostbusters, τότε ατυχήσστε! Οι μεταφυσικές ανησυχίες, σε αυτή τη μορφή, δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο της υπόθεσης και η στόχευση του συγγραφέα δεν είναι ο πρόσκαιρος εντυπωσιασμός και η θυμική διέγερση.

Ενώ εν μέρει αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου έργου του, διατηρώντας μια σειρά χαρακτήρων, η πλοκή διαθέτει αυτονομία και αυτοτελή ανάπτυξη

που στηρίζεται στην παράλληλη εμβάθυνση δύο ιστοριών που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους αλλά στην πράξη οδεύουν από διαφορετικό δρόμο προς το ίδιο κοινό τέλος, όπου και τέμνονται και ουσιαστικά ταυτίζονται.

Από τη μια, μία περίεργη παρακολούθηση (ένα stalking) ξεδιπλώνει ένα ένοχο παρελθόν. Από την άλλη, η απαίτηση μιας διαθήκης σπρώχνει δύο φίλες στην αγκαλιά ενός ανεξυχνίαστου μυστηρίου.

Υφολογικά και λογοτεχνικά, ο Παναγιωτίδης δείχνει πιο ώριμος από ποτέ.

Οι ήρωες του διαθέτουν μεγαλύτερο βάθος, με χιούμορ ακόμη και σαρκασμό για κοινωνικά ζητήματα και αξιακά διλήμματα, καθώς και πιο πολλές φιλοσοφικές πινελιές, δίχως όμως ίχνος ελιτισμού και κσθιδηγητικού πνεύματος.

“Το φάντασμα του ήλιου” αναπτύσσει τελεολογικές αναζητήσεις, μιλά για τη ματαιότητα πολλών σύγχρονων προτεραιοτήτων, ρίχνει φωε στα εσωτερικά μας σκοτάδια. Την ίδια στιγμή όμως δεν στερείται του αγωνιώδους πνεύματος και του καταδιωκτικού πνεύματος που χρειάζεται κάθε ιστορία μυστηρίου. Κι η διατήρηση αυτής της λεπτής ισορροπίας δίνει διπλή αξία στην προσπάθεια.