Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Θεωρητικά ο τίτλος του βιβλίου δεν σε παραπέμπει στην ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Κι όμως ο Μπάμπης Ράλλης, στο μυθιστόρημα “Σχετικά με τη φύση του φωτός” από τις εκδόσεις Κέδρος, κατορθώνει να μιλήσει για αυτή την αδιέξοδη πλευρά της αγάπης που καταντά εμμονή, προσωπική φυλακή και μετατρέπει το φως του πιο αγνού συναισθήματος στην εκδίκηση ενός σχεδόν ψυχαναγκαστικού καλεκτυοου που τελικά σου στερεί κάθε έννοια λάμψης και χαρά, αφήνοντας σε έρμαιο ενός επαναλαμβανόμενου μοντέλου αυτοτροφοδοτούμενης ελπίδας και απογοήτευσης.

Ένα αγόρι που από τα παιδικά του χρόνια νιώθει ότι ανακάλυψε το μοναδικό αντικείμενο του πόθου στο πρόσωπο μιας συμμαθήτριάς του, συνεχίζει ατέρμονα κι ως ενήλικας να λειτουργεί ως άτυπος δορυφόρος της.

Ίσως το κομβικό σημείο της πλοκής να είναι η στιγμή που ενώ καταφέρνει να αρθρώσει ένα “σ’ αγαπώ” δεν μοιάζει να απογοητεύεται από την παθητική αντίδραση της και επιμένει να ελπίζει.

Ο Ράλλης δομεί δύο εξαιρετικούς χαρακτήρες. Ο βασικός ήρωας τυπικό δείγμα συναισθηματικά στερημένου ανθρώπου που αντί να φωτίσει τα σκοτάδια του, ψάχνει στην αποδοχή των άλλων την επιβεβαίωση. Από την άλλη, το αντικείμενο του πόθου του, μια κοπέλα που δεν διαπραγματεύεται την ελευθερία της, προκαλεί και προκαλείται με θάρρος.

Η γραφή του δεν ρέπει προς την υπερβολή ενός ανέξοδου ρομαντισμού.

Είναι πιο στοχαστικός, εσωτερικός, νοιάζεται για τις λεπτές συναισθηματικές ισορροπίες, καταγράφει με συνέπεια τα διλήμματα, τις πελαγοδρομήσεις τις αποφάσεις. Στόχος δεν είναι η δικαίωση ή η λύτρωση αλλά η ακριτη καταγραφή της ερωτικής παγίδευσης που δεν βρίσκει ποτέ ευτυχή κατάληξη.