Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας. συγγραφέας

Ένα κραγιόν. Ένα εργαλείο ομορφιάς ή κι ένα μέσο για να κρύψουμε τη φυσική αλήθεια. Μια γραμμή καλαισθησίας ή κι ένα όριο καθορισμού της πραγματικότητας.

Στο μυθιστόρημα της Όλγας Μπακοπούλου, Lipistic από τις εκδόσεις Δωδώνη, το κραγιόν μοιάζει να παίζει έναν ξεχωριστό ρόλο ως σύμβολο και μέσο εξουσίας, στον έρωτα, στις σχέσεις, στην πορεία της ζωής των ηρώων.

Τρεις γυναίκες που παλεύουν με τον καθορισμό της ταυτότητας τους.

Ο επαναπροσδιορισμός, σωματικός και ψυχικός, μέσα από μια ανίατη ασθένεια. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, μέσα από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Η διάθεση για μητρότητα, μέσα από τη σύγκρουση της με τα κοινωνικά στερεότυπα. Τρεις ηρωίδες που αντιμετωπίζουν με το δικό τους τρόπο έναν κόσμο που πληγώνει όποιον δεν έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα.

Αφήγηση εξωστρεφής, συχνά καταιγιστική, σχεδόν κινηματογραφική, με κοφτές λέξεις και φράσεις, με έντονο συναίσθημα που κατακλύζει και παραμορφώνει τον λόγο σε ένα συνεχές ποτάμι σκέψεων και εκφράσεων. Άλλοτε, πάλι  γίνεται πιο αργή, πιο εσωστρεφής, σαν μια επίκληση στην καλοσύνη.

Οι άνθρωποι απέναντι στα όνειρα τους και την απόρριψή τους από τις συγκυρίες, τα αντικρουόμενα θέλω, τις προκαταλήψεις.

Το Lipstick είναι ένα βιβλίο με πρωτότυπη δομή, πολυεπίπεδους χαρακτήρες απέναντι σε υπαρξιακά διλήμματα, ερωτήματα για τη μοναχικότητα. τη διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα. Οι γυναίκες αξίζει να το διαβάσουν αρχικά γιατί θα ταυτιστούν με τις δυσκολίες του να εναλλάσσεσαι ανάμεσα σε ρόλους. Οι άνδρες, πάλι, καλό θα ήταν να του αφιερώσουν λίγο χρόνο γιατί για όλους υπάρχουν κόκκινες γραμμές που, ενώ μοιάζουν απαράβατες, αλλοιώνονται όπως το αποτύπωμα ενός κραγιόν.