Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Μπορείς να προσεγγίσεις τη σχέση, τον χωρισμό, την ανάμνηση, είτε με περίσσια λυρισμού, είτε με έναν υπερβατικό σουρεαλισμό. Μπορείς πάλι, όπως η Αρχοντία Ταμπάκη, να σταθείς κάπου στη μέση και να ακολουθήσεις μια εντελώς διαφορετική πορεία. Μια πορεία όπου η ελπίδα του ιδεατού συναντά τον αβάσταχτο πόνο του ρεαλισμού.

Η ποιητική της συλλογή “Ελπίδα”, από τις Εκδόσεις Βακχικόν, ξεπερνά τα όρια των προκαθορισμένων δομών.

Δεν υπάρχουν χωριστά ποιήματα αλλά μια συνεχής ροή 86 στροφών που ολοκληρώνεται με έναν σύντομο επίλογο. Μοιάζει σαν να παρατίθενται σύντομα κινηματογραφικά πλάνα που ενώνονται για να συνθέσουν ένα συναισθηματικό μπουκέτο. Θυμίζει τη σκηνοθετική οπτική του Ταρκόφσκι δοσμένη σε στίχους.

Οι λέξεις έρχονται να σε πλημμυρίσουν με αγάπη, αγωνία, αναμονή, μια αγχωτική ελπίδα που αναμένει την επάνοδο και ουσιαστικά τη βιώνει μέσα από την αναπαραγωγή των κοινών εμπειριών και την αίσθηση που αυτές άφησαν. Βήμα, βήμα ανασυντίθενται όλες οι ψηφίδες της κοινής ζωής, όλων εκείνων των στιγμών που λογίζονται ως καίριες στην οικοδόμηση ενός αξεπέραστου ερωτικού προτύπου.

Η ποίηση της Ταμπάκη με την ελεύθερη τεχνική της, δίχως όμως να δεσμεύεται απόλυτα σε μορφές και σχήματα, σε τυλίγει σαν πέπλο θρήνου αλλά και σε εξυψώνει σαν δέηση στην αιώνια ταύτιση.

Η γραφή της σου αφήνει τη γλυκόπικρη αίσθηση του πάθους, του ανεκπλήρωτου πόθου που διαρκώς επανέρχεται με τις βαθιές μνήμες και σε τιμωρεί με την ανεκτίμητη αξία τους.