Γράφει ο Σπύρος Ρούσσος

Το πρώτο πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας δηλώνει τον εαυτό μας. Δείχνει τη βεβαιότητα μας ότι υπάρχουμε και είμαστε διαφορετικοί από όλους τους άλλους ανθρώπους, καθώς και από τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Ο άνθρωπος από παιδί, αρχίζει να λέει “εγώ” ήδη από μικρή ηλικία. Μέχρι τότε δεν έχει συνείδηση ότι είναι διαφορετικό από τον κόσμο γύρω του και κυρίως από τη μητέρα του. Το άτομο αισθάνεται απόλυτα αυτόνομο ως προς το περιβάλλον του σε όλους τους τομείς της ζωής. Αυτό όμως έχει τον κίνδυνο να νιώσει παντοδύναμο και αδιάφορο για τον κόσμο γύρω του. Σε αυτό οφείλεται η αδιαφορία ενός σημαντικού ποσοστού των ανθρώπων για το περιβάλλον.

Ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει να αποκτήσει την ωριμότητα, τη γνώση και να εντάξει ξανά το “εγώ” του στο σύνολο του κόσμου, όχι παθητικά, αλλά με συνείδηση της αξίας του και της σχέσης του με το σύνολο. Ο εγωκεντρισμός είναι η συνήθεια ανθρώπων να ασχολούνται πολύ μόνο με τα προσωπικά τους συναισθήματα και ενδιαφέροντα, τα δικά τους προβλήματα και δραστηριότητες, και παράλληλα να αδιαφορούν για τους άλλους ανθρώπους.

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν τον κόσμο από την οπτική γωνία των άλλων. Στη διάρκεια της εφηβείας συχνά επιδεικνύουν εγωκεντρισμό, όταν νιώθουν ότι είναι το επίκεντρο της προσοχής στο σχολείο και στην οικογένεια και ότι τα προβλήματα τους είναι μοναδικά. Τέλος, στην περίπτωση των νήπιων αλλά και των εφήβων ο εγωκεντρισμός θεωρείται ένα φυσιολογικό χαρακτηριστικό της εξέλιξής τους.