Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που, χαμένος μέσα στις εξιδανίκευση του πρωτοποριακού κινηματογράφου υποτιμούσα με στόμφο την προσπάθεια των μεγάλων αμερικανικών στούντιο να δώσουν νέα μορφή στον χώρο των ταινιών κινουμένων σχεδίων. Επέμενα να τις κρίνω με στάνταρ παλαιάς κοπής και να τις κατατάσσω στο παιδικό θέαμα, αυτό που κάποτε τα σχολεία μάς πήγαιναν να δούμε τις Κυριακές πρωί σε τοπικούς σινεμάδες.
Όμως το animation είχε πάψει προ πολλού να κινείται στη σφαίρα της αθώας και άδολη παιδικότητας και είχε πια αποκτήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα την κατέτασσαν πλέον στην κατηγορία της ολοκληρωμένης πρότασης που αφορά τους ενήλικες ίσως περισσότερο από τους λιλιπούτειους θαυμαστές του. Άλλαξε οριστικά επίπεδο καθιστώντας τις σύγχρονες προτάσεις του, μοναδικά έργα τέχνης.
Πολλές από αυτές τις ταινίες έγιναν αγαπημένα οικογενειακά θεάματα, στα οποία τα παιδιά βρίσκουν καταφύγιο ποιοτικής διασκέδασης αλλά και οι μεγάλοι ανακαλύπτουν ξανά αξιακά πρότυπα και ιδανικά
που, μέσα στη φούρια του σημερινού τρόπου ζωής, είναι πολύ πιθανό να τα έχουν παραμερίσει, αν όχι ολωσδιόλου αποχωριστεί. Το ευφυές χιούμορ και η ευχάριστη ροή των υποθέσεων προσδίδουν μια χαλαρότητα που επιτρέπει στα μηνύματα να γίνονται αποδεκτά δίχως τον ψυχικό καταναγκασμό των “σοβαρών” ταινιών.
Ο Σρεκ, μάς μίλησε για τη δύναμη της πραγματικής αγάπης που ξεπερνά εμφανισιακά στερεότυπα. Ο Καιρός των Παγετώνων και η Μαδαγασκάρη, για τη δύναμη της φιλίας και το ψυχικό δέσιμο των, φαινομενικά, πιο ασύμβατων κι αταίριαστων οντοτήτων. Πώς να εκπαιδεύσεις το Δράκο σου, για τις αντιθέσεις, τις προκαταλήψεις και την ειλικρίνεια που νικά κάθε τεχνητό διαχωρισμό.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλές ανάλογες περιπτώσεις, όπου μια ταινία με παραμυθένια δράση αναπτύσσει με τόση δεξιοτεχνία ζητήματα που φιλόδοξες κομεντί ή δραματικές ταινίες δεν κατάφεραν να αγγίζουν με αυτή την ευγένεια αλλά και την ευθύτητα. Ο κινηματογράφος έχει αλλάξει σελίδα και κάποιοι εξ ημών αν και αργήσαμε να δώσουμε στο νέο είδος τη σημασία που του αρμόζει, σήμερα ομονοούμε για τον αναντίρρητο εκπαιδευτικό και κοινωνικό ρόλο του.
