Αδημοσίευτο ποίημα της Γεωργίας Δεμπερδεμίδου

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Η λέξη ποίηση λείπει
εγώ σ’ βαφτιζω έρωτα
η ποίηση δεν είναι μόνο
γένος θηλυκό
είναι πολύ αρσενικό
άντρας με ασπίδα

Γίνεσαι παιδί τρέμεις
στη γαλήνη της αγκαλιάς
παντού το σώμα σου
τρώγεται ατελείωτα
η αγάπη στη καρδιάς σου
παράδεισο μπορεί να βρει;

Υπαρκτός ο πόνος σου
δεν μπορείς ν’ αντισταθείς
αλίευσες την ψυχή μου
μ’ είπες να ντυθώ γυναίκα
από τα πόδια μου έβγαλα
τις μαύρες κάλτσες, τύλιξα
παραμύθια, βραχιόλια στα χέρια

Για να ακούν οι ήχοι τα όνειρα
ολόλευκο δαντελωτό φόρεμα
από το παλιό μπαούλο της γιαγιάς
βαμμένα κατά κόκκινα χείλη
τραγουδώ έρωτα
κοιμάμαι στα σεντόνια σου
χαράζω μαζί σου

Μην γελάτε τον έρωτα
εσύ γιατί γελάς;
σ’ εσένα μιλώ
γελάς ήρεμα γεμάτο ζωή
μα από μέσα καμένη σάρκα
νομίζεις πως στυλώθηκες
με μεθυσμένες περπατησιές

Ξενερώνεις από πολλά
έχεις χρόνο να αντισταθείς
μπορείς να μαζεύεις
τις σταγόνες όχι της βροχής
τα αίματα αυτά έχουν θλίψη