Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Στα μάτια του Ρίτσαρντ Μπάρτον τρέχει ένα ακατανίκητο ενεργειακό ρευστό που από τη μία τον ωθεί στη δημιουργία και από την άλλη στην καταστροφή.

Από τη μία ο κόσμος του Σαίξπηρ και από την άλλη το πάθος του ποτού, το αλκοόλ που σε ξεγελά ότι θα σου δώσει λύση στα υπαρξιακά σου αδιέξοδα. Αλλά σε βυθίζει περισσότερο στο χάος.

Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον είναι η απτή απόδειξη ότι το Όσκαρ πολλές φορές δεν αποτιμά το μεγαλείο.

Αυτή η φωνή που το άκουσμά της ερημώνει βουνά, αυτός ο ηθοποιός υψηλού επιπέδου που μπορούσε να ερμηνεύσει τα πάντα, ανήκει στους μέγιστους της Έβδομης Τέχνης.

Ο Μπάρτον, παραδομένος στην υψηλή υποκριτική και στη σαρκική αλητεία, έζησε μία ζωή στα άκρα. Με ένα σώμα το οποίο πρέπει να κυλούσε αλκοόλ στις φλέβες του, με τα σεξουαλικά πάθη να αλώνουν τη ζωή του, κατάφερε να αφήσει εποχή για μνημειώδεις ερμηνείες παρά τα σκάνδαλα που είχαν κεντρικό πρόσωπο τον ίδιο.

Ακόμα και στις ταινίες, ήξερες να διακρίνεις τον Σαιξπηρικό ηθοποιό με τη βαθιά φωνή που αιχμαλωτίστηκε στην ομορφιά της Λιζ Τέιλορ και παραδόθηκε να ζήσει μαζί της έναν έρωτα άνευ όρων.

Αν κάτι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, είναι ότι ο Μπάρτον δεν έχασε τα Όσκαρ. Τα Όσκαρ έχασαν εκείνον.

Αυτός ο εραστής της υποκριτικής με ένα συκώτι που κολυμπούσε στο ουίσκι, μπορούσε να παίξει τον μεσήλικα άνδρα που είναι εγκλωβισμένος στο γάμο του, μέχρι τον ιερέα της Καθολικής εκκλησίας που ζει με αγωνία τη σωτηρία της ψυχής του.

Το βέβαιο είναι ότι απέδειξε ότι ο πραγματικά καλός ηθοποιός φαίνεται σε όλη του την έκταση στο θέατρο, με την παρουσία του σε κινηματογραφικές ταινίες να αφήνει πάντοτε την καλύτερη εντύπωση.

Θα λέγαμε ότι είχε όλα αυτά που χρειάζεται κάποιος για να θεωρηθεί σπουδαίος στο χώρο της τέχνης. Ταλέντο, ροπή στην αμαρτία και τα πάθη, δύσκολη ζωή και ατόφιο χάρισμα…