/Ψάχνοντας το πράσινο στην πρωτεύουσα

Ψάχνοντας το πράσινο στην πρωτεύουσα

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η Αθήνα με τα προβλήματα, τα νεοκλασικά της κτήρια, τα τραύματά της, τα ωραία της, παραμένει μία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με όλες τις επιλογές και τις δυσλειτουργίες της σύγχρονης ζωής.

Αν κάτι αναγνωρίζω στην πρωτεύουσα δεν είναι οι στρωμένοι της δρόμοι, μήτε η εξαιρετικά οργανωμένη κυκλοφορία τους, ούτε η καθαριότητά της. Είναι η προσπάθειά της να διατηρήσει την επαφή με το φυσικό περιβάλλον σε έναν κόσμο όπου το τσιμέντο τείνει να κυριαρχήσει παντού.

Αν το καλοσκεφτείς, η Αθήνα έχει καταφέρει να διατηρήσει μία σημαντική επαφή με το πράσινο στοιχείο και τη φύση, μέσα από τα άλση, τα δάση και τα πολλά πάρκα που υπάρχουν σε ολόκληρη την έκτασή της.

Ξεκινώντας με τον ιστορικό Εθνικό Κήπο ο οποίος αποτελεί μία όαση πρασίνου μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας, συνεχίζοντας με το Πεδίον του Άρεως, περπατώντας στο Πάρκο Τρίτση το οποίο αποτελεί το σημαντικότερο πνεύμονα πρασίνου της Αττικής.

Αξιοσημείωτα είναι επίσης το Άλσος Βεϊκου, το Άλσος Χωροφυλακής, το Άλσος Στρατού, τα οποία μέσα σε κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας μπορούν να προσφέρουν μία πιο καθαρή ανάσα μέσα από το ασφυκτικό καυσαέριο και κορνάρισμα των αυτοκινήτων.

Αξίζει να συμβεί μία σημαντική αναφορά και στα ξακουστά άλση που είναι σήμα κατατεθέν δήμων και περιοχών της Αττικής, το άλσος της Νέας Σμύρνης, το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, το άλσος μέσα στο άσπρο και γραφικό Παγκράτι, το Δάσος Χαϊδαρίου.

Η προσπάθεια διατήρησης της επαφής με τη φύση μέσα στον αστικό ιστό είναι σημαντική και μπορούμε να πούμε ότι καταφέρνει να δημιουργήσει μία επαφή με την ίδια μέσα στους γρήγορους και εξουθενωτικούς Αθηναϊκούς δρόμους και την καθημερινή φρενίτιδα.

Είναι παρήγορο ότι δεν ψάχνουμε με το κυάλι το πράσινο στην πρωτεύουσα, αλλά υπάρχουν εκτός από άλση και μέρη που δημιουργούν ένα αίσθημα ξεκούρασης και απελευθέρωσης από την κυριαρχία του τσιμέντου.

Από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού μέχρι το πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος, ένα από τα ωραιότερα μέρη της πρωτεύουσας.

Είναι γεγονός ότι υπάρχει μία προσπάθεια διατήρησης της επαφής με τη φυσικότητα σε έναν κόσμο όπου όλα τείνουν να γίνουν τεχνητά, τσιμεντένια και απόμακρα. Και παρά τα προβλήματα της πρωτεύουσας, αυτό αξίζει να της το αναγνωρίσεις.