Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Σε περίοδο διακοπών, σπάνια θα μπω σε διαδικασία να γράψω ένα άρθρο. Καλοκαίρι, λιγοστά τα θέματα και η γραπτή πολυλογία ελάχιστους αφορά. Όμως τα φέρνει έτσι η επικαιρότητα που και να θες, δεν αντέχεις να αφήσεις αναπάντητες μια σειρά από φαιδρότητες.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι τεράστιο γεγονός. Θα μπορούσα να αναφερθώ στα αρχαία ελληνικά ιδανικά που τους διέπουν, θεωρητικά πλέον, και το κατά πόσο υπάρχει δυνατότητα, μηδαμινή, να αναδειχθεί ξανά, έστω ένα μέρος εκείνων των αξιών.
Ηρθαν τα δάκρυα απόγνωσης του πρωταθλητή της άρσης βαρών, Ιακωβίδη, να τα βάλουν όλα αυτά στην άκρη και να φέρει, με τον πιο εμφατικό τρόπο, στο προσκήνιο, το πλαίσιο λειτουργίας του ελληνικού αθλητισμού, που όλοι γνωρίζουμε αλλά παριστάνουμε ότι αγνοούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε.
Ομοσπονδίες αγκιστρωμένες στο παρελθόν και τα προεδρικά περιβάλλοντα.
Προγραμματισμοί με θολούς στόχους και ανύπαρκτες προτεραιότητες. Υποχρημστοδότηση, ελλιπής οικονομική διαχείριση, αδυναμία προβολής και προώθησης του “προϊόντος” τους.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου και πολλοί θεσμικοί φορείς ταυτίστηκαν αμέσως με το δράμα που βιώνουν χιλιάδες Ιακωβίδηδες. Έστω και τώρα, έστω κι αν χρειαζόταν το τηλεοπτικό ξέσπασμα απελπισίας ενός αθλητή που θέλει να προσπαθήσει για το καλύτερο αλλά τον σπρώχνουν διαρκώς στο χειρότερο.
Υπήρξαν όμως και λιγοστοί μεν, αρκούντως θορυβώδεις δε, άτεγκτοι αμπελοφιλοσοφούντες που μπέρδεψαν τις βούρτσες… και άρχισαν τα πεφωτισμένα λογίδρια περί επαγγελμστικού αθλητισμού και κρατικής παρέμβασης κι άλλα τέτοια που θα τα αντιμετωπίζαμε ως αστειότητες αν δεν επιχειρούσαν να αποδομήσουν τον κόπο και το μεράκι νέων ανθρώπων.
Αρκετοί από αυτούς τους κήνσορες, πολύ αμφιβάλλω αν αντέδρασαν ποτέ για την πολυεπίπεδη κρατική στήριξη σε ΠΑΕ και ΚΑΕ, που αποτελούν εταιρείες με προϋπολογισμούς εκατομμυρίων. Ποιος θα αγγίξει το όπιο του λαού και τους συχνά αμφιβόλου αξιοπιστίας προεδρεύοντες τους με τις ισχυρές πολιτικές καλύψεις;
Ταυτίζουν αφελώς τον επαγγελματικό αθλητισμό με τον πρωταθλητισμό σε αγωνίσματα που είναι ερασιτεχνικά και αντιμετωπίζονται αναλόγως από κράτος και ιδιώτες.
Το πρώτο, δεν ανταποκρίνονται ούτε στις ελάχιστες υποχρεώσεις. Στοιχειωδώς επαρκείς χώροι προπόνησης, υλικοτεχνική υποδομή, σύγχρονη αποθεραπεία, δυνατότητα ταξιδιών για αγώνες και πολλά άλλα.
Οι δεύτεροι, προβλέπουν αποκλειστικά στην προβολή τους μέσω των επιτυχιών των αθλητών. Παράλογο, δεν το λες, αλλά το κοινωνικό προφίλ των εταιρειών τους θα ενισχύονταν κι αν στήριζαν νέους, φερελπις αγωνιστές των στίβων.
Όντως μια χώρα δεν αναβαθμίζεται από τις αγωνιστικές της επιτυχίες. Άλλα είναι τα κριτήρια της συνολικής βελτίωσης στο διεθνές στερέωμα.
Αυτό δεν σημαίνει, πώς ο αθλητισμός, τόσο ως μαζική άσκηση όσο κι ως πρωταθλητισμός θα πρέπει να μένουν στη σκιά της πολιτικής ή οικονομικής σφαίρας. Χρειάζονται τα κίνητρα ατομικής άθλησης. Απαιτείται και η αμέριστη συνδρομή σε όσους επιλέγουν να παλεύουν με το εθνόσημο στο στήθος, ως εκπρόσωποι της χώρας κι όχι ως μέλη ενός ιδιωτικού σωματείου – επιχείρησης.