/Οι γυναικοκτονίες δεν είναι σπορ

Οι γυναικοκτονίες δεν είναι σπορ

Γράφει η Ιωάννα Κανελλοπούλου, αρθρογράφος

Πριν λίγες μέρες είχαμε την παγκόσμια μέρα κατά της βίας των γυναικών. Δυστυχώς οι παγκόσμιες μέρες κρατάνε μόνο 24ωρες και μετά τις ξεχνάμε.

Πως μπορούμε όμως να ξεχνάμε μια τόσο σπουδαία μέρα που βροντοφωνάζει να πάψει επιτέλους η οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης ενάντια των γυναικών… όταν μας χτυπήσει την πόρτα;

Φτάσαμε σήμερα στο τραγικό διψήφιο αριθμό 14. Δεν είναι αστείο και δεν είναι απλά ένας αριθμός.

Δεκατέσσερις γυναίκες μέσα σε λίγους μήνες παρέδωσαν τη ζωή τους σε δεκατέσσερις δολοφόνους. Οι δικαιολογίες περιττές και τραγικές μπροστά στις απώλειες.

Ποιος είναι άραγε αυτός που μπορεί να σηκώσει χέρι σε μια γυναίκα, να την σπρώξει, να τη βρίσει, να την απειλήσει να την εκβιάσει, να την βιάσει και σα να μη φτάνουν όλα αυτά τα άθλια, στο τέλος να αφαιρέσει και τη ζωή της;

Τι θα πει «είχα πιεί… την ζήλευα… με απατούσε… με χτύπησε πρώτη… με ντρόπιασε… εν βρασμό ψυχής… είχαν χρόνια προβλήματα… ο δράστης έχει ψυχική διαταραχή», είναι αυτές οι ατάκες που μπορούν να σταθούν απέναντι σε τέτοιες πράξεις τεράτων;

Δε σου κάνει ένας άνθρωπος, άβε το καπελάκι σου και στο καλό. Δε μπορείς να ελέγξεις τη ζήλεια σου, ανέβα σ’ ένα βουνό και ζήσε μόνος σου. Δε σου φτάνουν τα λεφτά να ζήσεις και θυμώνεις, κόψε το λαιμό σου… τον δικό σου όμως, όχι μιας γυναίκας που την βρίσκεις ανυπεράσπιστη και ξεσπάει τον ανδρισμό και τη μαγκιά σου πάνω της.

Αυτό το φιάσκο πρέπει να σταματήσει. Δε ξέρω πως, αλλά πρέπει να τελειώνει. Δεν είναι χόμπι ή κάποιου είδους σπορ, των αντρών. Ξαφνικά απόκτησαν κάποιοι το χέρι του Θεού και το παίζουν τιμωροί.

Όσον αφορά το κράτος που κοίτα σα θεατής και μιλά για τα αποτρόπαια εγκλήματα κάθε φορά και πάντα μένει άφωνο, εντάξει κύριες και κύριοι, εσείς που έχετε θέσεις ισχύος, μη μας εμπαίζεται άλλο.

Εδώ χρειάζεται πρόληψη και τιμωρίες ακραίες και αμετάκλητες.

Όσο για εσάς εκεί έξω, γυναίκες με μώλωπες και πληγές ανεξίτηλες μην περιμένετε να πάρετε νούμερο και σειρά προτεραιότητας. Μιλήστε. Αντιδράσετε.

Πολλοί είπαν «ναι καλά μας τα παν κι άλλοι, αλλά όποιος είναι έξω απ’ τον χορό ξέρει να μιλάει»… Σίγουρα οποίος δεν έχει βιώσει λεκτική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση, δεν μπορεί να νιώσει αυτό που νιώθουν εκατομμύρια γυναίκες εκεί έξω, που «δολοφονούνται» καθημερινά.

Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να μιλήσει και να πάρει θέση, σε αυτή τη μάστιγα, που λέγεται «Αργός Θάνατος της Γυναικείας Υπόστασης». Ανεξάρτητα από φύλο, μπορούμε να στηρίξουμε με θέληση και πράξεις, για να τελειώσει επιτέλους αυτός ο εφιάλτης.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να στερεί τον λόγο, την αξιοπρέπεια, το θάρρος, την ελευθερία και την ύπαρξη του συνανθρώπου του. Δολοφόνοι δεν είναι μόνο αυτοί που αφαιρούν ζωές, αλλά και αυτοί που βιάζουν, χτυπούν, βρίζουν, χειρίζονται και αποδυναμώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Σήμερα κύριοι/ες, ζούμε σε μια κοινωνία που εξελίσσεται. Ο μεσαίωνας έχει περάσει προ πολλού και η εποχή που οι γυναίκες ήταν απλά νοικοκυρές, μάνες και ερωμένες έχει ξεπεραστεί. Σήμερα η γυναίκα έχει φωνή, έχει δικαιώματα, έχει ίση αντιμετώπιση σε όλους τους τομείς.

Πάντα ένα δυνατό «πολύ εργαλείο», με κύριο και σπουδαιότερο ρόλο, αυτόν της ΜΆΝΑΣ, ύστερα της εργαζόμενης, της νυκοκυράς, της συζύγου, της γυναίκας που αντέχει κάτω από αντίξοες συνθήκες να επιβιώνει και να ορθώνει ανάστημα.

Μιλήστε. Η καραμέλα του «Τι θα πει ο κόσμος», έχει τελειώσει.

Πλέον υπάρχει το «Κανείς δεν έχει δικαίωμα να με καταστρέψει».

Μπορεί η ατάκα «δεν είσαι μόνη», να ακούγεται σαν παρηγοριά και σε πολλές περιπτώσεις να είσαι όντως μόνη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να σκύβεις το κεφάλι και να υπομένεις μια ζωή πίσω από Μώλωπες, Δάκρυα, Προσβολές και Απαξίωση

Είσαι γυναίκα. Είσαι δυνατή.

Κι αν νιώσεις μόνη Μίλα. Μη περιμένεις κανείς να αλλάξει τη ζωή σου, αν εσύ η ίδια δεν έχεις το θάρρος να την αλλάξεις.

Μη γονατίσεις άλλο. Μην κρυφτείς άλλο. Μην ντραπείς άλλο. Μην Ανεχτείς άλλο.

Κανένας δρόμος δεν είναι αδιέξοδος κι αν είναι, χάραξε εσύ δικούς σου δρόμους.

Καμία πόρτα δεν είναι κλειστή κι αν είναι, σχημάτισε εσύ την δική σου και άνοιξε τη διάπλατα.

Κανένας συνάνθρωπος δε θα σε κατηγορήσει κι αν το κάνει, χάρισέ του έναν καθρέφτη.

Τίποτα δεν έχει χαθεί κι αν χάθηκε, ψάξε για κάτι πιο σπουδαίο…

Ψάξε και βρες τον ΕΑΥΤΌ σου.

Σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είμαι εγώ.

Βοήθησέ τον εαυτό σου για να σε σώσει. Σπάσε τα δεσμά και φόρεσε φτερά.

Σπάσε τα μούτρα του κάθε «βιαστή»… με το θάρρος και την θέλησή σου για ζωή.

Καθημερινά ακούς για την τάδε που έπαθε αυτό, για την τάδε που έπαθε εκείνο, για την τάδε που έπαθε το άλλο…

Τι περιμένεις αλήθεια;

Να ακούσουν όλοι για σένα αύριο;

ΟΧΙ… ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΡΩΤΟΣΈΛΙΔΟ.
ΓΙΝΕ ΕΣΎ ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ.
ΜΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΣ… ΔΕ ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΑΙΏΝΙΑ.
ΖΉΣΕ… ΜΙΛΑ… ΤΟΛΜΑ…

(Για όλες τις σπουδαίες γυναίκες εκεί έξω, μικρές, μεγάλες).