Της Κατερίνας Γραμματικού

Δεκάδες στοιχισμένα τραπεζοκαθίσματα καταλαμβάνουν τη μεγάλη πλατεία, τον περιφρουρημένο λιμώνα των café στην πόλη αυτής της επαρχίας. Ένα σύνταγμα από αγνώστους κάθε φορά στρατιώτες της εξόδου, οικογένειες και νιόπαντρα ζευγάρια μπαινοβγαίνουν στα χαρακώματα των εντυπώσεων και οι διαψεύσεις στις παρέες φίλων γίνονται πισόπλατα μαχαιρώματα. Ευτυχισμένες ημέρες πλευροκοπούν αναπάντεχα περιστατικά. Αναμοχλεύονται ειδήσεις από στόμα σε στόμα. Τα δακτυλικά αποτυπώματα στον κατάλογο προδίδουν λεκέδες και ενόχους, η μεταμέλεια θα έρθει με το νάμα της Κυριακάτικης λειτουργίας.

Τα πρωινά στην πόλη τριποδίζουν συμπαθητικοί συνταξιούχοι, παππούδες και γιαγιάδες με εγγόνια στα καρότσια, αργόσχολοι και άνεργοι, πληρώνουν λογαριασμούς σε υπηρεσίες εκτίοντας την ποινή τους στο προαύλιο.

Παιδαγωγοί-τσιλιαδόροι σέρνουν το άρμα της εκπαιδευτικής αριστείας στις παρελάσεις. Στους ίδιους δρόμους, αιρετοί πολιτικοί αντίζηλοι μοιράζουν χαμόγελα Joker, περπατούν πλάι πλάι με βιαστικούς δημόσιους υπαλλήλους, τραπεζικούς, όλοι τους μιλούν με επίσημο ύφος στο κινητό τους, θα σερβιριστούν καφέ στον πάγο, «διπλό, με δυο καστανές, κάντο δυνατό σήμερα».

Καταστηματάρχες νοσταλγούν τα λιμάνια που δεν έφτασαν ποτέ.

Τοπικές αγγελίες-κηδειόσημα σε διάπυρους τείχους ομονοούν: η πολιτική οικονομία έπεσε θύμα πειρατείας στον κόλπο του Άντεν.

Αναζητούνται δούλες να καθαρίζουν σπίτια, εργάτες σε συσκευαστήριο, φεουδάρχες ψάχνουν για κτήματα, το καινούργιο ξενοδοχείο θέλει καμαριέρα, σερβιτόρο, υπάλληλο υποδοχής … Κυρία για φροντίδα ηλικιωμένης. Στη διπλανή γκαρσονιέρα άφησαν μια γιαγιά. Το σπίτι είναι κοντά στη θάλασσα. Θα έρχονται τα καλοκαίρια, της είπαν, να κάνουν μπάνια. Μισθός αδιαπραγμάτευτος. «Ακόμη να φανούν» και έχουν περάσει δύο μήνες. Ευτυχώς, αλλάζουν γρήγορα οι εποχές.

Στα ξενοδοχεία πόλης βρίσκεις στρωμένα κρεβάτια με κλιβανισμένα σεντόνια για τα κακομεταχειρισμένα στρώματα-σώματα επισκεπτών Σαββατοκύριακου.

Σώματα-δολώματα θα νοτιστούν εμπρός σε χάρτινους καθρέπτες, φαί στο πλαστικό, καφές στο δρόμο. Θα παίξουν από συλλογικής μνήμης το ρόλο τους εντός δωματίου. Το πληρωμένο θέαμα δίνεται λίγο παρακάτω, από επαγγελματία θίασο, ειδικευμένο να ξυπνά απωθημένα του φιλοθεάμονος κοινού. «Το κλειδί το αφήνετε φεύγοντας στη ρεσεψιόν».

Τα λιγοστά αγέραστα καφενεία-εκκλησίες με διακόνους να υπηρετούν μέχρι και σήμερα το αγαστό λειτούργημα, προσφέρουν θεία κοινωνία, κρατούν αναμμένη την χόβολη και την τσαλακωμένη κολιτσίνα. Δυναμώνουν το τηγάνι όταν έρχονται πεινασμένοι τουρίστες-συλλέκτες εμπειριών, θέλουν πριν φύγουν για τα μέρη τους να γευτούν τον meze με το ouzo. Μαζί τους οι νεότερες γενιές αναπαλαιώνουν μνήμες στο μιλητό.

Πολύ κοντά στην πόλη ξεκινούν τα περιβόλια και ο κάμπος, η ύπαιθρος.

Δεν ξαφνιάζει κανέναν πια που τα χωριά μυρίζουν φυτοφάρμακα· τουρμπίνες τραμπαλίζονται στους αγροτικούς δρόμους, την ομίχλη από ραντισμούς πυκνώνει το πυρηνελαιουργείο και η δυσοσμία των χυμοποιείων, τα ξεβράσματα του βιολογικού, η ατμόσφαιρα είναι που … έχει χαλάσει.

Στις αυλές  των σπιτιών προσφέρονται εναλλακτικά αξιοθέατα από αποϊδρυματοποιημένους ψυχασθενείς που μαστορεύουν καθημερινά τον σταυρό τους. Αν τους ακολουθήσετε, θα τους δείτε να τον μεταφέρουν σαν αποτρελαμένοι Ζαρατούστρα τον ακροβάτη τους, ψάχνοντας τόπο να τον στυλώσουν.

Παντού υπάρχουν συστάδες εργαζομένων, δάση πυκνώνουν την πεδιάδα της Ευημερίας. Προτιμούνται οι εποχιακοί εργαζόμενοι να μιλούν ξένες γλώσσες. Το απολυτήριο Λυκείου δεν είναι απαραίτητο αν και υποδουλώνονται άφθονοι υποψήφιοι προκειμένου να τελειώσουν το διδακτορικό τους.

Στο πάρκινγκ ακριβά αυτοκίνητα εμπόρων δεινοσαύρων, εξαγωγέων νωπών προϊόντων, κτηματομεσίτες στη λαϊκή αγορά ψωνίζουν χωραφάκια σε λόγγους. «Εύκολα πωλούνται», τους εφησυχάζουν. Μαζί με το κτήμα θα πάρουν και τους κολίγους, σημαντική υποσημείωση αυτή.

Στην πόλη δεν υπάρχει τρομοκρατία, η βία είναι τυχαίο γεγονός, οι έφηβοι διακινούν λίγα γραμμάρια μαλθακότητας και ανταλλάσουν επικοινωνία μέσω της οθόνης. Η ασφάλεια πουλάει τον τελευταίο καιρό.

Είναι μια φιλήσυχη πόλη, οι άντρες βγαίνουν για μπάλα με το σινάφι και με δυο τρία «τζόνι» γυρίζουν σπίτι αλλιώτικοι. Υποφέρονται όμως, γιατί και οι γυναίκες μετά τις σειρές έχουν πράξει την τελευταία σκηνή πάθους σε δυνητική πραγματικότητα και νιώθουν επαρκείς. Σπουδαία υπόθεση η συνδρομητική τηλεόραση! Για πολλούς οι επιθυμίες και τα όνειρα μπαίνουν συχνά στις ταξιδιωτικές βαλίτσες. Ξεχνιούνται όμως κατά την αναχώρηση.

Μην σας ενοχλεί η κοσμοπλημύρα και τα πανηγύρια που διοργανώνονται κατά καιρούς, η οχλοβοή κάπου σταματά. Όσο οι επισκέπτες μεγαλώνουν τις όμορφες πόλεις, οι ντόπιοι εξαντλούνται, γίνονται παρίες, καταλήγουν νομάδες αναζητώντας καινούργιες προσφυγικές κατοικίες στην ίδια τους τη χώρα.

Μια αληθινή πόλη σε προσφορά. Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εντός, γωνία Ναυάρχων και Πραξιτέλους.