Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Μεγάλο ζήτημα στη ζωή η κατάλληλη ώρα.

Κατάλαβες, ένας λάθος αριθμός σε απομακρύνει από τον έρωτα της ζωής σου, σε οδηγεί σε έναν συμβατικό γάμο και σε μία ανιαρή καθημερινότητα. Και εκεί που έρχεται και η απιστία και κλονίζει πλήρως την αυτοεκτίμησή σου ως γυναίκα, μία ληστεία με όμηρο εσένα είναι η αιτία να μηδενίσεις το κοντέρ και να ξεκινήσεις από την αρχή.

Θα έλεγα ότι στη Ληστεία του Αλέξη Καρδάρα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι ο Αντώνης Καφετζόπουλος, τον οποίο θεωρώ τεράστιο ηθοποιό.

Ακόμα και αν ανήκει σε μία εποχή όπου οι παραγωγές Ελληνικών ταινιών ήταν πιο πρόχειρες, η μεταφορά σε μία εποχή με περισσότερα όνειρα και λιγότερη κατάθλιψη είναι πάντοτε μαγική.

Απελπισμένη νοικοκυρά με σύζυγο που την απατά με την καλύτερη φίλη της, βρίσκει ξανά τον εαυτό της, τον πραγματικό της έρωτα και την οικονομική ανεξαρτησία σε μία στιγμή παρανομίας. Την ώρα που τον αέρα σκίζουν οι κόρνες της αστυνομίας και ένας μεταμφιεσμένος ληστής την κρατά ως όμηρο για να μπορέσει να διαφύγει.

Δεν ξέρεις πότε θα συναντήσεις ξανά τον πραγματικό σου έρωτα. Άλλοι τον ψάχνουν στις λεωφόρους, άλλοι στις μεγαλουπόλεις, άλλοι τον πετυχαίνουν μεταμφιεσμένο ληστή σε τράπεζα.

Έλα να παρανομήσουμε αγάπη μου, την ψιθυρίζει ο αποτυχημένος έρωτας που τώρα εμφανίζεται ξανά ως δεύτερη ευκαιρία. Και εκεί που η ληστεία ονομάζεται έγκλημα, για εκείνη γίνεται εύρεση νοήματος ζωής.

Ταινία που παρά την προσπάθεια να ακουμπήσει το σουρεαλισμό και αναδεικνύει την ομορφιά της παλαιότερης Αθήνας, δεν καταφέρνει να φτάσει την αισθητική παλαιότερων Ελληνικών ταινιών.

Ωστόσο, οι δημιουργοί δεν οφείλουμε να παραδίδουμε πάντοτε αριστουργήματα, αδελφέ μου. Όλοι Παζολίνι δεν μπορούν να είναι, κάποιος με μία παραγωγή πιο μέτρια δεν έχει δικαίωμα να ακουμπήσει το ιερό δισκοπότηρο της τέχνης;

Ο Καφετζόπουλος πάντοτε αφήνει δυνατό αποτύπωμα, ακόμα και στην πιο μέτρια παραγωγή. Γνώρισμα ενός καλού ηθοποιού που θαύμαζε διαχρονικά το ταλέντο του Μάρλον Μπράντο…