Η ερμηνεύτρια Ζωή Λιαντίνη μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα, με αφορμή τη νέα της δισκογραφική δουλειά και την επερχόμενη ζωντανή εμφάνιση της.
1. Νέα δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Χέρια Λευκά». Πώς θα την περιγράφατε συνοπτικά;
Το «Χέρια λευκά» είναι μια δισκογραφική δουλειά που ακουμπά στις πιο ευαίσθητες, αλλά και στις πιο δυνατές πλευρές μας. Μέσα από μια σύγχρονη ενορχήστρωση και έντονα προσωπικό στίχο είναι ένα κομμάτι που κρατά μέσα του ολόκληρη μια ιστορία. Οι νότες του γεννιούνται από μια εσωτερική ανάγκη να αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας βαραίνει, ενώ ο λόγος του ακουμπά απαλά εκεί όπου η ευθραυστότητα γίνεται δύναμη.
2. Ποια θέλετε να είναι η μουσική ταυτότητά σας και πόσο ανοιχτή είστε σε διαφορετικές επιρροές;
Η μουσική ταυτότητά μου γεννιέται εκεί όπου συναντιούνται η αλήθεια και η ευαισθησία. Θέλω ο ήχος μου να έχει το θάρρος της εξομολόγησης, αλλά και την απλότητα που αφήνει χώρο στον ακροατή να αναπνεύσει μέσα του. Δεν με ενδιαφέρει μια “σφραγίδα” που κλειδώνει, αλλά μια ταυτότητα που εξελίσσεται, που αφήνει ίχνη και όχι σύνορα.
Είμαι ανοιχτή σε οποιαδήποτε επιρροή κουβαλάει ψυχή ,είτε προέρχεται από παραδοσιακούς ήχους, είτε από πιο σύγχρονες αισθητικές. Οι μουσικές που με συναντούν και με συγκινούν μπαίνουν φυσικά μέσα στο έργο μου, όχι σαν δάνεια, αλλά σαν αναπνοές που γίνονται δικές μου. Θέλω η μουσική μου να παραμένει ζωντανή, ευάλωτη και σε διαρκή διάλογο με τον κόσμο.
3. Στην εποχή των views είναι πλέον σημαντικό για έναν τραγουδιστή να διαθέτει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ στη “φαρέτρα” του;
Ζούμε στην εποχή των αριθμών , των views, των likes, της στιγμιαίας προσοχής. Μπορεί αυτά να δείχνουν μια τάση, αλλά δεν λένε πάντα την αλήθεια για το βάθος ενός καλλιτέχνη. Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ δεν είναι απαραίτητα “όπλο” στη φαρέτρα. Είναι περισσότερο ένας κόσμος που επιλέγεις να χτίσεις, όταν νιώσεις ότι έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις σε μεγαλύτερη έκταση.
Σήμερα, ο καλλιτέχνης μπορεί να συστήνεται και με ένα μόνο τραγούδι, αρκεί αυτό να έχει προσωπικότητα και να αγγίζει τον άλλον. Δεν πιστεύω ότι η δημιουργία πρέπει να υπηρετεί τον αλγόριθμο. Αντίθετα, θεωρώ πως κάθε μορφή μουσικής έκφρασης ,είτε single, είτε EP, είτε άλμπουμ, έχει την αξία της όταν είναι αληθινή. Αυτό που μετράει στο τέλος δεν είναι το μέγεθος του έργου, αλλά η αλήθεια που κουβαλά.
4. Μια συναυλία στο Κινηματοθέατρο “Αστόρια” στο Ηράκλειο Κρήτης στις 4 Δεκεμβρίου. Ποιο το κοινωνικό της μήνυμα και κατά πόσο η τέχνη μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα αφύπνισης και ενεργοποίησης των πολιτών;
Η συναυλία στο Κινηματοθέατρο «Αστόρια» δεν είναι απλώς μια μουσική βραδιά. Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση να θυμηθούμε ότι η τέχνη αναπνέει μέσα στην κοινωνία και κουβαλά την ευθύνη να φωτίζει όσα συχνά προσπερνάμε. Το κοινωνικό της μήνυμα είναι η ανάγκη για αποδοχή, για ανθρωπιά, για αλληλεγγύη , αξίες που μπορεί να φαίνονται αυτονόητες, αλλά χρειάζονται διαρκή καλλιέργεια.
Πιστεύω βαθιά ότι η τέχνη μπορεί να γίνει σπινθήρας. Μπορεί να ταράξει, να συγκινήσει, να ανοίξει ρωγμές από όπου περνάει φως. Δεν αλλάζει τον κόσμο από μόνη της, αλλά αλλάζει τον άνθρωπο κι αυτός με τη σειρά του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω του. Αν ένας ακροατής φύγει από τη συναυλία νιώθοντας λίγο πιο ευαίσθητος, λίγο πιο διαθέσιμος να δει τον άλλον, τότε η μουσική έχει ήδη κάνει το θαύμα της.
5. Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις και η διάδραση με τον κόσμο, απαραίτητη συνθήκη για την καταξίωση ενός καλλιτέχνη;
Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι για μένα το πιο αληθινό πεδίο συνάντησης με τον κόσμο. Εκεί η μουσική αποκτά σώμα, ανάσα, βλέμμα. Εκεί δοκιμάζεται η αλήθεια της. Δεν ξέρω αν αποτελούν “απαραίτητη” συνθήκη για την καταξίωση ενός καλλιτέχνη, γιατί η τέχνη δεν χωράει σε κανόνες. Ξέρω όμως ότι πάνω στη σκηνή συμβαίνει κάτι που δεν αντικαθίσταται, μια ανταλλαγή ενέργειας που ούτε οι πλατφόρμες ούτε οι αριθμοί μπορούν να μετρήσουν.
Η διάδραση με τον κόσμο σε διαμορφώνει, σε γειώνει, σου θυμίζει γιατί ξεκίνησες. Σε αναγκάζει να είσαι παρών, ειλικρινής και ευάλωτος. Η καταξίωση μπορεί να έρθει με πολλούς τρόπους, αλλά η σκηνή είναι ο τόπος όπου ο καλλιτέχνης συναντά την “ουσία ” του και εκεί χτίζεται ο ουσιαστικός δεσμός με τον ακροατή.
6. Πόσο δύσκολο είναι πλέον, στα πλαίσια του ψηφιακού μας κόσμου, για έναν καλλιτέχνη να του δοθούν οι ανάλογες ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του;
Ο ψηφιακός κόσμος είναι μια παράξενη αντίφαση. Από τη μία, ανοίγει πόρτες που παλιότερα ήταν απροσπέλαστες, μπορείς να μοιραστείς τη μουσική σου σε λίγα δευτερόλεπτα, να φτάσεις σε ανθρώπους που δεν θα συναντούσες ποτέ. Από την άλλη όμως, αυτός ο απέραντος ψηφιακός θόρυβος κάνει πολύ δύσκολο το να ακουστεί πραγματικά η φωνή σου. Η ταχύτητα με την οποία όλα καταναλώνονται, συχνά στρέφει το βλέμμα μακριά από την ουσία.
Οι ευκαιρίες υπάρχουν, αλλά χρειάζεται υπομονή, πίστη και μια σταθερή εσωτερική πυξίδα για να μη χαθείς. Το ταλέντο δεν αρκεί. Πρέπει να επιμείνεις, να προστατέψεις την καλλιτεχνική σου αλήθεια και να βρεις τον τρόπο να σταθείς μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι όταν κάτι είναι αληθινό, βρίσκει τον δρόμο του. Ίσως όχι γρήγορα, ίσως όχι θορυβωμένα, αλλά βρίσκει τον άνθρωπο που θα το αναγνωρίσει.
7. Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό μου όνειρο δεν είναι ένας συγκεκριμένος σταθμός, ούτε μια “κορυφή”. Είναι να συνεχίσω να δημιουργώ με αλήθεια και να μη χάσω ποτέ τη σπίθα που με έκανε να αγαπήσω τη μουσική. Να μπορώ να αγγίζω ανθρώπους, έστω και έναν κάθε φορά, με τρόπο που να τους θυμίζει κάτι δικό τους, κάτι που είχαν ξεχάσει ή κάτι που χρειάζονταν να ακούσουν.
Αν υπάρχει ένα όνειρο που ξεχωρίζει, είναι να χτίζω έργα που αντέχουν στον χρόνο, τραγούδια που θα συνεχίσουν να μιλούν όταν εγώ δεν θα χρειάζεται να τα εξηγώ πια. Να αφήσω ένα μικρό, αυθεντικό αποτύπωμα, κάτι που να θυμίζει ότι υπήρξα, ότι τόλμησα, ότι άκουσα την καρδιά μου μέχρι το τέλος.
8. Ποια είναι η άποψή σας για τα, νέα μουσικά ρεύματα, που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στη νεολαία;
Κάθε νέο μουσικό ρεύμα κουβαλά μέσα του την εποχή του, τους παλμούς, τις αγωνίες και τις χαρές της νεολαίας. Το βλέπω ως αναπόφευκτο και όμορφο φαινόμενο. Η μουσική πρέπει να εξελίσσεται, να πειραματίζεται. Δεν μου αρέσει να κρίνω ή να βάζω όρια , γιατί κάθε ήχος που γεννιέται με αλήθεια έχει την αξία του.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ουσία πίσω από την επιφάνεια. Ανεξάρτητα από το ρεύμα ή τη δημοφιλία, η μουσική που αγγίζει πραγματικά τον άνθρωπο, που τον συγκινεί, που τον ξυπνά, θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση ,γιατί στο τέλος δεν είναι η τεχνική ή η τάση που μένει, αλλά η αλήθεια που μεταφέρει.
9. Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική;
Θα του έλεγα να ακούει πρώτα την καρδιά του και μετά όλα τα υπόλοιπα. Η μουσική δεν είναι μόνο τεχνική ή επαγγελματική πορεία. Είναι τρόπος να καταλάβεις τον εαυτό σου και να μιλήσεις στους άλλους με αλήθεια. Να επιμείνει, να πειραματιστεί, να μην φοβηθεί τις αποτυχίες, γιατί κάθε λάθος είναι μάθημα και κάθε δοκιμή γεννά νέες δυνατότητες.
Και πάνω απ’ όλα, να μην ψάχνει τη γρήγορη αναγνώριση ή τους αριθμούς. Η αληθινή μουσική μεγαλώνει σιγά, σαν φως που ξεπετάγεται μέσα από τη σιωπή, και μόνο έτσι μπορεί να αφήσει αποτύπωμα.
