Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Είναι σίγουρα εξαιρετικά δύσκολο και “επικίνδυνο” να προσεγγίσεις τόσο ευαίσθητα θέματα, όπως αυτό που επιχειρεί η Μαρία Δριμή στη νουβέλα Τετ-α-τετ από τις Εκδόσεις Εστία. Γι’ αυτό ίσως και δεν είναι πολλά τα ανάλογα παραδείγματα στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Δύο σιαμαίες ενωμένες στον κρόταφο, που η μία μοιάζει να διαβάζει τη σκέψη της άλλης, μιλούν για τη ζωή τους, σκιαγραφούν την πορεία τους από την παιδική ως τη μέση ηλικία, περιγράφουν οικογενειακές και προσωπικές στιγμές, προβλήματα, διλήμματα, πόθους και συναισθήματα. Καταγράφουν τις εξελίξεις με το ενδιαφέρον και την αγωνία του ανεκπλήρωτου, μέσα από διαφορετικές ματιές που δεν συμπίπτουν συχνά.

Η αρχική επίγνωση της κατάστασης και των περιορισμών της, οι προκλήσεις του σχολικού κι αργότερα του επαγγελματικού περιβάλλοντος, οι ερωτικές διαθέσεις, ο αυτοκτονικός ιδεασμός, παρελαύνουν σαν σύντομες παρατάσεις ενός κόσμου που αδυνατεί να αποδεχτεί καθετί διαφορετικό χωρίς την αντίστοιχη αμφισβήτηση και την επικριτική συμπεριφορά.

Η γραφή της Μαρίας Δριμή δεν ρέπει προς τον φθηνό συναισθηματισμό και τη συγκίνηση. Η δομή της, με τα σύντομα κεφάλαια και τις εναλλαγές ανάμεσα στην αφήγηση και τη νοητική παρέμβαση της μιας στα, λεγόμενα της άλλης, βοηθά και ενισχύει τη ροή. Σκοπός της δεν είναι ούτε να γίνει δεικτική προς την κοινωνική αδιαφορία. Καταδεικνύει την υποκρισία μας μέσα από από τα περιστατικά και δίνει στις ηρωίδες της το περιθώριο να ξετυλίξουν μια παλέτα συναισθημάτων, από τη χαρά της, μικροκαθημερινότητας έως την απογοήτευση

Αυτό το Τετ-α-τετ, δεν θα διερευνήσει απλώς το βίο δύο σιαμαίων, ούτε θα αναδείξει τα προβλήματά τους. Κυρίως θα εκφράσει την απορία για τα όρια της ανοχής και της κατανόησής μας, για τις ευκαιρίες που δίνουμε στους άλλους, για τα κριτήρια με τα οποία τους αξιολογούμε, για τις αρχές και τον αξιακό μας κώδικα, σε έναν κόσμο αδύναμο μπρος στο τετελεσμένο.