Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Λίγο πριν μας αφήσει οριστικά, ο Paul Auster κατέθεσε την τελευταία πεζογραφική του πρόταση με ένα μυθιστόρημα που μοιάζει να συμπυκνώνει όλα όσα αγαπήσαμε, όλα αυτά τα χρόνια, στη γραφή, τη δομή, την αισθητική, τους χαρακτήρες, τα φιλοσοφικά διλήμματα του κορυφαίου συγγραφέα.

Το Μπαουμγκάρτνερ, από το όνομα του κεντρικού ήρωα, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, παραμένει μια ακόμη διεισδυτική ματιά του Auster στην ανθρώπινη αντίδραση στην απώλεια.

Θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει κάπως τον κινηματογραφικό Ότο, μόνο που εκεί ο ήρωας μετά το θάνατο της γυναίκας του γίνεται ένα δύστροπο, σχεδόν εμμονικό άτομο, που σταδιακά αρχίζει και πάλι να εμπιστεύεται τους γύρω του, να αποδέχεται αλλά και να δίνει αγάπη.

Ο Μπαουμγκάρτνερ, από την άλλη, παρά τη μοναδική του διάθεση, την επικέντρωση του στο επόμενο πιθανότητα τελευταίο πόνημά του, γύρω από τη φύση του ανθρώπου, παραμένει ενεργός, αναζητεί κάποια στιγμή και πάλι την απόλυτη ταύτιση με μια σύντροφο και τη θαλπωρή μιας άτυπης πατρικής σχέσης, που στερήθηκε σε όλη του τη ζωή.

Ο Auster μάς δίνει μια ακόμη ιστορία με αυτό τον μοναδικό τρόπο που διαθέτει να φωτίζει λεπτομέρειες, αισθήσεις, στιγμές και να σκιαγραφεί αριστοτεχνικά τα υπαρξιακά μας αδιέξοδα.

Κάπως έτσι και εδώ κάτω από τη βασική αφήγηση υπάρχει μια τελεολογική συζήτηση για την υπόστασή μας και το επέκεινα που καταλήγει σε ένα ανατρεπτικό και διφορούμενο τέλος.

Κάποιοι θα θεωρήσουν το βιβλίο επανάληψη όσων ήδη έχουν ειπωθεί από τον Auster. Άλλοι απλώς θα λατρέψουν ξανά την ταξιδιάρικη αλλά και εσωστρεφή πένα του και θα μαγευτούν από το πώς το κλείσιμο του βιβλίου μοιάζει να προοιωνίζει το συγγραφικό αλλά και φυσικό του κλείσιμο…