Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Τι άλλο είναι η ποίηση παρά από λέξεις σε σειρά; Και μάλιστα λιγοστές λέξεις με συμπυκνωμένα νοήματα. Μόνο που έτσι όπως τις τοποθετεί η Ελίζα Σουφλή στην ομώνυμη ποιητική της συλλογή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιμάνι, μοιάζουν να αποκτούν άλλη αξία, τόσο λογοτεχνική όσο και συναισθηματική.

Τα ποιήματα αν δεν είναι έμμετρα διαθέτουν έναν σπάνιο ρυθμό και μια δική τους ηχώ.

Σου μεταδίδουν την ένταση των συναισθημάτων, την ιδιαιτερόρητα της στιγμής και της εμπειρίας. Βιώνεις ουσιαστικά, τον έρωτα, τον χωρισμό, την καταπίεση, την ελευθερία, την μοναξιά την νοσταλγία.

Οι λέξεις έχουν την αυτόνομη δυναμική τους αλλά κυρίως αυτή που εμείς τους αποδίδουμε, έτσι όπως τις φορτίζουμε και τις χρησιμοποιούμε ανά περίσταση. Γι’ αυτό και η ποιήτρια τους δίνει ξεχωριστή σημασία, αφιερώνοντας ποιήματα ειδικά για αυτές, για τη σημαντικότητα και τη στρέβλωσή τους, για το βάθος και την απλότητά τους.

Το “Θεριό” και το ποίημα που έδωσε το τίτλο στη συλλογή, διαθέτουν μια ιδιότυπη μορφή, κάπως μεγαλύτερα από τα υπόλοιπα και λίγο πιο σουρεαλιστικά, και τόσο κομβικά κατά τη γνώμη μου, για την αρχική στόχευση του έργου.

Με το “Θεριό” συνοψίζονται αλλά και εξειδικεύονται όλα όσα η Σουφλή παραθέτει για την εσωτερική μάχη με όσες δυνάμεις επιτρέπουμε να μας επηρεάζουν, να μας σχημστοποιούν πέρα από τη θέληση μας και τελικά να μας πληγώνουν. Ώσπου η συνειδητοποίηση και η δύναμη να δώσουν την απάντησή τους θέτοντας τη ζωή σε νέα βάση.

Όσο για το “Λέξεις στη σειρά” αποτελεί την πιο παραστατική αποτύπωση της αιχμηρότητας αλλά και της συναισθηματικότητας τους και του πώς μπορούν να φέρουν μαζί τους τα πιο αντιφατικά αισθήματα, να ανυψώσουν και να ταπεινώσουν.

Βέβαια η αυτοβιογραφική καταγραφή στο τελευταίο ποίημα “Μαμά” δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο τον αναγνώστη. Η συγκίνηση είναι διάχυτη, η μητρική μνήμη δεσμεύει κι απελευθερώνει την ίδια στιγμή. Η τιμή σε όσα κάποτε έμοιαζαν καταπιεστικά και τώρα ίσως δείχνουν διδακτικά, η γλυκύτητα του όσα θυμίζουν το άρρηκτο της πιο σημαντικής σχέσης στη ζωή μας, δίνει το πιο γλυκόπικρο κλείσιμο, εστιάζοντας στη ροή του χρόνου και τη συνέχεια που αφήνει σημάδια και παρακαταθήκες.