Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας
Άλλη μία ποιητική συλλογή από τον παρατηρητή της ζωής και τη χαμηλόφωνη καταγραφή της, τον Άρη Γεράρδη, έρχεται να κοσμήσει τις βιβλιοθήκες των φίλων της σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης.
Όσοι παρακολουθούν την ποίηση του Άρη Γεράρδη γνωρίζουν ότι αυτή αποτελεί την ασφαλέστερη καταφυγή όταν μιλάμε για την απόλυτα προσγειωμένη καταγραφή του κόσμου που μας περιβάλλει, τις σχέσεις των ανθρώπων εντός του αλλά ταυτόχρονα του συναισθηματικού αποτυπώματος που αυτές αφήνουν.
Ρομαντικές εικόνες, μαύρες σκέψεις, υπαινικτικές αφιερώσεις, πολιτικές σκέψεις, πεζή καθημερινότητα, όλα είναι εκεί, κι είναι αυτά που ωθούν τον αναγνώστη να βρει τη «σημασία μιας άχρωμης μέρας».
Διαβάζοντας ποίηση προτεραιότητα έχει πάντα η πρόσληψη των στίχων από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά και το συναισθηματικό αποτέλεσμα που παράγεται. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για ένα σιντριβάνι σκέψεων, συνειρμών και συναισθημάτων. Οι στίχοι του Γεράρδη όμως απαιτούν την ενεργή συμμετοχή του αναγνώστη στην έκθλιψη κάθε ψυχοσυναισθηματικής ικμάδας. Με άλλα λόγια, ο αναγνώστης πρέπει πρώτα ν’ ανακαλύψει της λειτουργική διασύνδεση των στίχων και μετά ν’ απολαύσει τη συγκομιδή της ιδεατής σοδειάς.
Το ιδιαίτερο της ποίησης του Γεράρδη και που έχει επανειλημμένα βραβευτεί γι’ αυτό, είναι ο τρόπος να παραθέτει στίχους φαινομενικά ασύνδετους μεταξύ τους που η προσεκτική προσπέλασή τους όμως από τον αναγνώστη αναδεικνύει αίφνης μια εικόνα που λίγο πριν δεν υπήρχε.
«Πάλιωσε το χνούδι
στην τσέπη του χειμώνα
κι όπως ανέβαινα τον ύπνο του,
ψιθύρισα στην Άνοιξη
μια πονηρή καλημέρα
χτυπώντας της αθώα
τα οπίσθια»
Ο στίχος είναι ελεύθερος και κινείται πάντα στο μοτίβο της ταχύτατης εναλλαγής των εικόνων, και της αποθέωσης της λυρικής παρομοίωσης.
Αφότου κανείς «σπάσει τον κώδικα» που κρύβεται εντός των ποιημάτων της συλλογής θα βρεθεί να συναινεί σιωπηρά σε διακηρύξεις που δεν είχε προετοιμαστεί από πριν να περιμένει. Είναι ένα ιδιότυπο στυλ γραφής που νομίζω ότι δεν υπάρχει ικανός τρόπος να περιγραφεί με λόγια. Πρέπει απλά να διαβαστεί. Μία φορά με κανονικό ρυθμό κι απαραιτήτως μια δεύτερη φορά με ρυθμό απορρόφησης κάθε σταγόνας που ξέφυγε πριν.
Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι «η σημασία μιας άχρωμης μέρας» έρχεται να διεκδικήσει τη δική της θέση στο μυαλό και την καρδιά των αναγνωστών και θα μένει για πάντα να υψώνει φωνή πρόσκλησης στην περιήγηση στις ατραπούς μιας παράλληλης πραγματικότητας που μας καλεί να ανακαλύψουμε. Μη διστάσετε ν’ ακολουθήσετε αυτή την πρό(σ)κληση.
3,5/5,0
