Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Τι είναι τελικά το πάχος, τα περισσότερα κιλά σε ένα σώμα; Τεμπελιά, δείγμα ευζωίας, απουσία αισθητικής ωραιότητας, απωθητικό θέαμα;

Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ανάλογα με το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετείται κάποιος. Στη σημερινή εποχή το περιττό πάχος είναι αντιαισθητικό με βάση τα σύγχρονα κριτήρια ομορφιάς, ενώ στην Αναγέννηση ήταν ευλογία καθώς συμβόλιζε την ευμάρεια, την κατανάλωση τροφής απέναντι στη γενικότερη πείνα και ένδεια.

Κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν ύμνησε με τόση αγάπη που μπορεί να παρομοιαστεί με το ερωτικό πάθος τη γυναίκα με περισσότερα κιλά όσο ο Φερνάντο Μποτέρο από την Κολομβία.

Κάθε του πίνακας ένας ύμνος στη γυναίκα με πιο ευτραφές σώμα, μία ανεύρεση ομορφιάς εκεί που πολλοί αισθάνονται ερωτική αποστροφή.

Στην πλατεία Σάντο Ντομίνγκο το άγαλμα της γυμνής, ξαπλωμένης γυναίκας φέρνει τύχη σε όσους το επισκέπτονται.

Το περίσσιο σωματικό λίπος αναδεικνύεται σε ευλογία, σε καλλιτεχνική έμπνευση, σε γνώρισμα που αυξάνει τη λίμπιντο και ξεγυμνώνει το σώμα.

Και είναι ικανό να φέρνει και τύχη. Ίσως γιατί το να επιδίδεσαι μερικές φορές δίχως ενοχές στις απολαύσεις της ζωής, στην ηδονή που φέρνει στο στόμα ένα γαλακτομπούρεκο, προκαλεί ευφορία που δημιουργεί θετική σκέψη.

Στην Καρταχένα της Κολομβίας, το άγαλμα μίας γυμνής κοπέλα με περιττά -για τα αισθητικά κριτήρια της εποχής μας – αποτελεί αντικείμενου θαυμασμού και επιθυμίας επίσκεψης για κάθε επισκέπτη της χώρας.