Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Οι δρόμοι δεν είχαν μόνο υπερφυσικά πλάσματα, τέρατα με ένα μάτι ή ένα πόδι ή περίεργα δημιουργημένο σώμα το οποίο διαφοροποιούταν από τη δική μας ανθρώπινη μορφή.
Ο τρόμος, πολλές φορές, είχε ανθρώπινη μορφή και το ακόμα πιο τρομακτικό; θεωρείται ένας εκπρόσωπος πλήρως αναγνωρισμένος από το Κράτος και με εξουσία που του δίνει το ίδιο το Σύνταγμα.
Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν άλλος από τον μπόγια, τον μεγαλύτερο φόβο των αδέσποτων σκύλων, το πρόσωπο που περιφερόταν στους δρόμους και με το δίχτυ του προσπαθούσε να πιάσει τα αδέσποτα που κυκλοφορούσαν στο δρόμο.
Μία ψιλόλιγνη φιγούρα η οποία οδηγεί ένα κάρο από το οποίο αναδύεται δυσοσμία, έχοντας ένα δίχτυ στον ώμο του. Με βλέμμα άγριο, με ένα αποτσίγαρο που έχει μείνει στο αυτί του, γυρίζει στους δρόμους περιμένοντας να ανακαλύψει κάποιο δυστυχισμένο σκυλί που θα πέσει στα χέρια του. ‘Η και γάτα, αν και ο μπόγιας συνήθιζε να μαζεύει τα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς.
Όταν τον βλέπουν να κυκλοφορεί στους δρόμους, όλοι τρομάζουν. Προσπαθούν να περιμαζέψουν τα δύσμοιρα τετράποδα ώστε να μην τα παρατηρήσει το αεικίνητο βλέμμα του.
Όταν τα βρίσκει, συνηθίζει να τα χτυπάει με ένα μακρύ ξύλο, σε μία προσπάθεια να τα ακινητοποιήσει να τα κλείσει στην κλούβα του κάρου του, ώστε να τα οδηγήσει σε ένα μέρος αποκλειστικά δημιουργημένο για όλα τα μοναχικά ζώα του δρόμου.
Ο μεγαλύτερος φόβος των αδέσποτων που καθημερινά ζουν και επιβιώνουν σε τόσο αντίξοες συνθήκες. Μέσα στη μοναξιά, στη διαρκή αναζήτηση τροφής, στα μανιασμένα αυτοκίνητα και τη σκληρότητα των ανθρώπων.
Ο μπόγιας είναι μία μορφή γνώριμη σε πολλές κλασικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούν αγαπημένα τετράποδα, όπως η Λαίδη και ο Αλήτης.
Πρόσωπο του οποίου η εμφάνιση προκαλεί φόβο, αγωνία για την τύχη των τόσο αγαπημένων τετράποδων οι οποίοι προσπαθούν να γλιτώνουν διαρκώς από τις δυσμενείς συνθήκες στις οποίες επιβιώνουν.
Τα περισσότερα σκυλιά όχι απλά μεταφερόντουσαν σε ένα μοναχικό μέρος στο οποίο ήταν φυλακισμένα, αλλά στο τέλος θανατωνόντουσαν κιόλας.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι το 1928 στο οποίο ο θεσμός θα μπορούσαμε να πούμε του μπόγια αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται. Πολλοί φιλόζωοι διαμαρτυρήθηκαν για αυτή τη βάναυση κακομεταχείριση των ζώων και με το πέρας του καιρού έκεινος γίνεται μία ανάμνηση που ολοένα και περισσότερο ξεθώριαζε.
Αποτυπώθηκε στην ιστορική μνήμη ως μία βάναυση μεταχείριση των αδέσποτων ζώων, τα οποία μέσα στην αγωνία της καθημερινής επιβίωσης και τη λαχτάρα της φροντίδας, είχαν να υπερασπίζουν τον εαυτό τους και από έναν άλλον μεγάλο εχθρό που τα κυνηγούσε με μανία.
