Η Μαρία – Χριστίνα Παπαναστασίου – Alvarez, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση Wolves / Αυτό το Παιδί, συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα.

Συμμετέχετε στην διπλή παράσταση « Wolves/ Αυτό το Παιδί» στο ΠΛΥΦΑ, όπου συνδυάζεται ο χορός με το θέατρο. Πώς θα τη χαρακτηρίζατε συνοπτικά;

Αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω κάπως αυτή τη διπλή παράσταση, θα έλεγα πως είναι ένα “double date”, μια διπλή συνάντηση, τόσο για εμάς όσο και για τους θεατές, οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν δύο εντελώς διαφορετικές παραστάσεις.

Το “Wolves” είναι ένα πείραμα συντονισμού, μια έρευνα πάνω στην αγέλη των λύκων και στο πώς αυτό το ένστικτο της συλλογικότητας μεταφέρεται στους ανθρώπους. Από την άλλη, το “Αυτό το παιδί” αποτελεί μια αφορμή για όλους, ακόμα και για το κοινό, να στραφούν προς τα μέσα, να επαναπροσδιορίσουν, να ενδοσκοπήσουν. Για μένα, αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα από αυτή τη διπλή παράσταση είναι η εξερεύνηση του εσωτερικού μας κόσμου.

Τι είναι που σας γοήτευσε στο κείμενο του Joel Pommerat;

Νομίζω πως αυτό που με γοήτευσε αρχικά δεν ήταν ακριβώς το ίδιο το έργο, αλλά οι αντιδράσεις της ομάδας μου τη στιγμή που το διαβάζαμε για πρώτη φορά, γύρω από το τραπέζι, στην αρχή του τρίτου έτους της δραματικής σχολής. Θυμάμαι τα πρόσωπα των συμφοιτητών μου να σκοτεινιάζουν, να φωτίζονται, να γελούν και να δακρύζουν σχεδόν ταυτόχρονα. Ήταν σαν να διαβάζαμε ο καθένας τη δική του ιστορία μέσα από τις λέξεις του Pommerat. Όλοι μας βρήκαμε κάτι που μας αφορούσε βαθιά, μια ανάμνηση, μια σκιά, μια πληγή ή μια αγάπη που κουβαλάμε από την οικογένεια μας. Γιατί, τελικά, όλοι είμαστε παιδια και ως παιδιά έχουμε κάτι να πούμε στους γονείς μας, ακόμη κι αν δεν το έχουμε πει ποτέ δυνατά. Ο Pommerat, με έναν σχεδόν σιωπηλό τρόπο, δίνει ζωη σε αυτόν τον ήσυχο διάλογο που υπάρχει μέσα μας, λέει όλα όσα θα θέλαμε να πούμε στους γονείς μας και όλα όσα εκείνοι, ίσως, θα ήθελαν να μας πουν, αλλά δεν βρήκαν ποτέ τις λέξεις. Και αυτό είναι βαθιά συγκινητικό, γιατί μέσα από το έργο νιώθεις σαν να παίρνεις μια λύτρωση. Σαν να ανοίγει ένας μικρός χώρος μέσα σου που ξαλαφρώνει από βάρη, από αποσιωπημένα συναισθήματα, από πράγματα που μας συνέβησαν ή μας καθόρισαν χωρίς ποτέ να ειπωθούν.

Πείτε μας κάποια στοιχεία για το ρόλο σας και τις σκηνοθετικές εντολές που σας δόθηκαν για την ερμηνεία;

Η Κυρία Μαρκερ ή αλλιώς η Ελιζαμπέτ , όπως συνηθίζουν να τη φωνάζουν, είναι μια γυναίκα της καλής κοινωνίας στη Γαλλία, η οποία, κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης βόλτας με τη φίλη της, τη Γειτόνισσα, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα που της ανατρέπει τη ζωή. Της ζητούν να αναγνωρίσει το σώμα του γιου της, που μάλλον είναι νεκρός.

Ο σκηνοθέτης, ο Χρήστος Θεοδωρίδης, με άφησε να βρω τη δική μου Μαρκερ. Να ανακαλύψω τι σημαίνει αυτή η στιγμή για μένα. Με καθοδήγησε μέσα από την ελευθερία, με εκείνη τη μαγική ικανότητα που έχει, με μία μόνο φράση, να σε κάνει να νιώσεις ότι όλα υπάρχουν ήδη μέσα σου, απλώς πρέπει να ανασύρεις τις πιο κρυφές πτυχές σου και να είσαι πάνω απ όλα ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ.

Πώς συνδέονται το χορευτικό με το υποκριτικό μέρος; Ποια είναι τα κοινά στοιχεία των δύο παραστάσεων;

Η αλήθεια είναι πως εσκεμμένα δεν υπάρχει κάποια άμεση σύνδεση. Αυτά τα δύο έργα δεν δημιουργήθηκαν για να κουμπώσουν το ένα πάνω στο άλλο απλώς συνέπεσε να συνυπάρχουν.

Φυσικά, το γεγονός ότι ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ξένια Θεμελή είναι συνεργάτες, έκανε πιο φυσική τη συνύπαρξη αυτών των δύο κόσμων στη σκηνή.

Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι κοινό, έστω και τυχαία. Η οικογένεια και η συλλογικότητα. Η αγέλη είναι μια μορφή οικογένειας, όπως και το έργο του Pommerat μιλά για οικογένειες.

Κοινό στοιχείο, επίσης, είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Είμαστε δέκα καλλιτέχνες που δίνουμε ραντεβού στον ίδιο τόπο, στο ΠΛΥΦΑ, για δέκα παραστάσεις, για να ζήσουμε μια κοινή εμπειρία.

Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που πιστεύετε ότι θα αποκομίσουν οι θεατές;

Πιστεύω πως το βασικό μήνυμα είναι η ανάγκη να στραφούμε προς τα έξω, να αναγνωρίσουμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις, τα ένστικτα αλλά και τις ευαλωτότητές μας. Παράλληλα, μέσα από το “Αυτό το παιδί”, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με το γεγονός ότι καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια και πως δεν είμαστε οι μόνοι που μπορεί να έχουμε βιώσει κάτι δύσκολο. Είναι ένα έργο που ενώνει μέσα από την αναγνώριση και την αποδοχή.

Λείπουν οι πρωτότυπες ιδέες στις σύγχρονες παραστατικές τέχνες;

Δεν θεωρώ πως λείπουν οι πρωτότυπες ιδέες από τις σύγχρονες παραστατικές τέχνες. Αντίθετα, πιστεύω πως ζούμε μια εποχή όπου η πρωτοτυπία δεν εκφράζεται απαραίτητα μέσα από το κάτι «εντελώς καινούριο» αλλά μέσα από το πώς συνδυάζουμε, και ξαναφωτίζουμε το ήδη γνωστό. Οι καλλιτέχνες σήμερα αντλούμε από ένα τεράστιο πεδίο εμπειριών, εικόνων και αισθητικών και το ενδιαφέρον βρίσκεται στο πώς αυτά ενώνονται για να δημιουργήσουν κάτι προσωπικό και αληθινό. Για μένα, η πρωτοτυπία δεν είναι τόσο θέμα μορφής, όσο στάσης, της ανάγκης να εκφραστείς ειλικρινά, να ρισκάρεις, να εξερευνήσεις το μέσα σου και να το μοιραστείς με τον κόσμο. Και αυτή η διάθεση, νομίζω, υπάρχει έντονα γύρω μας απλώς εκφράζεται με πιο πολυσύνθετες μεθόδους.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας και ποιο το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όνειρό σας;

Μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όνειρο; Χαχαχχαα! Ίσως η Επίδαυρος. Ακούγεται κλισέ, το ξέρω, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να σταθεί σε αυτόν τον μαγικό τόπο και να παίξει;

Πέρα όμως από αυτό, εκείνο που θα ήθελα πραγματικά είναι να συνεχίσουμε με την ομάδα “SuNdogs” να δημιουργούμε, να εξελισσόμαστε και να αγκαλιάζουμε νέα πρόσωπα , νέους ηθοποιούς που μόλις βγαίνουν στον χώρο. Θα ήθελα η ομάδα μας να γίνει μια αφετηρία, ένας ασφαλής τόπος για όσα παιδιά κάνουν τα πρώτα τους βήματα, γιατί η πρώτη κρυάδα έξω είναι πράγματι βαριά.

Όσο για το “μεγαλύτερο όνειρο”; Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα προτιμώ να ζω στο τώρα. Και το τώρα είναι ήδη ένα μικρό, μεγάλο όνειρο που πραγματοποιείται.