Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Αν κάναμε ένα γκάλοπ σε πολλούς Αθηναίους ποιους δήμους θεωρούν τους ωραιότερους της Αττικής, οι περισσότεροι θα ανέφεραν τις περιοχές εκείνες οι οποίες απολαμβάνουν ευρείας δημοφιλίας και θεωρούνται κοσμικές και της υψηλής κοινωνίας.
Οι περισσότεροι δε θα ανέφεραν τη Λυκόβρυση, ενδεχομένως λόγω του γεγονότος ότι είναι αραιοκατοικημένη περιοχή, δε λαμβάνει ιδιαίτερης αναφοράς και δεν τοποθετείται σε εκείνες που κεντρίζουν το ενδιαφέρον λόγω του ότι βρίσκονται κοντά σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Η Λυκόβρυση αποτελεί την ήρεμη δύναμη των Βορείων Προαστείων, μία περιοχή με φυσικό, πολιτιστικό και ψυχαγωγικό ενδιαφέρον.
Το παράξενο όνομά της, το γεγονός ότι δεν είναι μία περιοχή τόσο οικεία και γνωστή σε πολλούς, την καθιστούν έναν δήμο που κρύβει εκπλήξεις και μπορεί να σου χαρίσει συγκινήσεις όπως ένα κοσμικό εστιατόριο στο Κολωνάκι ή ένα σικ μαγαζί με ρούχα στη Γλυφάδα.
Ο δήμος Λυκόβρυσης (παλαιότερα ονομαζόταν και Γλυκόβρυση), συνενώθηκε από το 2010 με το Δήμο Πεύκης, είναι εύκολα προσβάσιμη από την εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας, ενώ η έκτασή της καταλαμβάνει 1950 km2.
Μία περιοχή με πλούσιο φυσικό περιβάλλον, η οποία παραμένει φτωχή σε ρυμοτομία και διάφορα άλλα έργα ανάπλασης.
Το γεγονός είναι ότι ολοένα και περισσότερο αποκτά δημοφιλία, καθώς ολοένα και περισσότεροι Αθηναίοι αγανακτισμένοι από την πίεση, το θόρυβο και την τρέλα του κέντρου, την επιλέγουν ως τόμο διαμονής στην προσπάθειά τους να βρεθούν σε ένα πιο ήρεμο μέρος με πιο ανθρώπινη συνθήκες.
Από την οδό της Γρηγορίου Λαμπράκη ακούς ακόμα τον απόηχο από τις φωνές των εργατών που στη γέννηση του δήμου, σε εκείνα τα πρώτα του βήματα, σκάλιζαν το μάρμαρο και εκτελούσαν σκληρές εργασίες επιβίωσης.
Η Λυκόβρυση μοιράζεται μία στενή σχέση με τη Μεταμόρφωση, μία σχέση αλληλεπίδρασης, συμπλήρωσης και ανταλλαγής εθνικών στοιχείων και ανταλλαγής νοοτροπιών που έρχονται από την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής.
Τότε που οι εργάτες πάλευαν με τα χέρια, ψήνονταν στο καμίνι του μεροκάματου, με τον ιδρώτα να στάζει αλλά την ψυχή να είναι περήφανη.
Ο δήμος της Λυκόβρυσης είναι πλούσιος σε εδάφη με νερό, με τους λιγοστούς κατοίκους να δημιουργούν μία μεγαλύτερη αίσθηση οικειότητας, καθώς είναι αρκετά λιγότεροι με άλλα μέρη στην Αττική.
Περπατώντας στην πλατεία Θράκης, την ηρεμία της φύσης που καταφέρνει να κυριαρχεί μέσα στον αστικό ιστό, διακόπτει το χτύπημα της καμπάνας. Είναι η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, το κεντρικού ναού της περιοχής, μίας ιδιαίτερα όμορφης εκκλησίας που αναδεικνύει το θρησκευτικό συναίσθημα του δήμου.
Τα σχολεία στη Λυκόβρυση γεννούν το αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε ένα χωριό, ακολουθούν μία πιο παραδοσιακή αρχιτεκτονική, δίχως να έχουν συνηθισμένη εμφάνιση Ελληνικού σχολείου με κάγκελα και πελώρια κτήρια.
Η Λυκόβρυση διαθέτει πολλά σημαντικά κτήρια, από Πνευματικό κέντρο, Ινστιτούτο Οίνου Αθηνών, Κέντρο εξυπηρέτησης πολιτών και διάφορα άλλα κτήρια μελέτης, κοινωνικής πρόνοιας και επέμβασης.
Παραμένει ένας δήμος που έχει περιθώρια εξέλιξης σε πολλά – και ευτυχώς, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
