Του Γιάννη Ρούντου*
Οι άνθρωποι του θεάτρου δεν αυτοπροσδιορίζονται. Συνυπάρχουν παθαίνοντας μαζί και συνδημιουργώντας, σε ένα σύνολο. Μόνοι, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν. Πριν από κάθε ρόλο και ιδιότητα (ηθοποιού, σκηνοθέτη, σκηνογράφου και οποιουδήποτε άλλου συντελεστή) υπάρχει το “από κοινού” ως προϋπόθεση. Το θέατρο δημιουργικά, είναι εξ ορισμού μια συμμετοχική λειτουργία. Εκτιμώ πως αυτή η ενσωμάτωση, που νοηματοδοτεί τελικά μια δεμένη παράσταση, απαιτεί και το πιο καλλιεργημένο ταλέντο: αυτό της συνεργασίας.
Στην περίπλοκη εποχή της κοσμικής μοναξιάς – δεν έχω άλλον πιο εκφραστικό χαρακτηρισμό αυτοαναίρεσης στην αντιφατικότητα της ζωής μας σήμερα- ζητείται η “λυδία λίθος” των συνεργασιών για τον έλεγχο των αναρίθμητων προβλημάτων του κόσμου μας. Οι άνθρωποι του θεάτρου αποθεώνουν την αξία της συνεργασίας για το αποτέλεσμα, ακόμη και για έναν, έστω, θεατή απέναντι.
Ο περισπούδαστος Στόχος 17 των Sustainable Development Goals του ΟΗΕ (17 SdGs) για τις Συνεργασίες (Partnerships) στην προσέγγιση της ταλαιπωρημένης έννοιας της Βιωσιμότητας -για την κοινωνία, το περιβάλλον, την οικονομία, τη διακυβέρνηση-, στο θέατρο και για τους ανθρώπους του είναι η απόλυτη, αναγκαία και ικανή συνθήκη ζωτικής ύπαρξης στην τέχνη που υπηρετούν.
Γι’ αυτόν τον λόγο, πιστεύω πως η 27η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, θα πρέπει να αφιερώνεται σε αυτούς που υμνούν τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ αποτελώντας μέρος ενός συνόλου, όπου τα άτομα πρέπει να συλλειτουργούν αρμονικά – διαλεκτικά και συμπληρωματικά μεταξύ τους για το ευτυχές και άρτιο μιας παράστασης, για έναν σκοπό που μοιράζονται. Τιμή στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ αυτή την ημέρα.
“Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε / όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε/ στήνουμε θέατρα και σκηνικά,/ όμως η μοίρα μας πάντα νικά.
και τα σαρώνει και μας σαρώνει / και τους θεατρίνους και το θεατρώνη / υποβολέα και μουσικούς / στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
(Γιώργος Σεφέρης, Μέση Ανατολή – Αύγουστος 1943: “Θεατρίνοι, Μ.Α.“
Οι φωτογραφίες (credits: Karol Jarek) προέρχονται από μια παράσταση από τις πιο απολαυστικές και ενδιαφέρουσες θεατρικά που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια (τον Ιανουάριο 2023). “Τα φώτα της πόλης” ήταν ένα ευρηματικά εμπνευσμένο μιούζικαλ, υποδειγματικό της συνεργα σίας πολλ’ων ανθρώπων. Ανέβηκε τον χειμώνα του 2022-2023 στη Σκηνή “Μαρίκα Κοτοπούλη” του Εθνικού Θεάτρου Rex, βασισμένο στην αριστουργηματική, ομότιτλη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν (1931 – αυτό το μνημείο κινηματογραφικής τέχνης, τότε, έκλεισε την εποχή του βωβού κινηματογράφου ενώ είχε ξεκινήσει ήδη ο ομιλών).
Κεντρική φωτογραφία: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου – από παράσταση (Σοφοκλή: “Οιδίπους επί Κολωνώ”, Αύγουστος 1917 – photo credits: Γ. Ρούντος)
(*) Ο Γιάννης Ρούντος διετέλεσε στέλεχος επί 40ετία στην επιχειρηματική κοινότητα σε θέσεις διευθυντικής ευθύνης, με αξιοσημείωτο διοικητικό έργο στους τομείς για τις Εταιρικές Υποθέσεις, την Επικοινωνία & Δημόσια Εικόνα και την Εταιρική Ευθύνη & Βιώσιμη Ανάπτυξη. Μετά την ολοκλήρωση της επαγγελματικής διαδρομής του δραστηριοποιείται σε θέματα για τον Πολιτισμό – τις Τέχνες, τα Γράμματα και τη Βιωσιμότητα.
