Γράφει η Ελένη Δέπου, τεχνοκριτικός

Ο Λάμπρου πρωτοστατεί σ’ όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα που διαμορφώνονται μέσα στο κοινωνικό χώρο, με τη συμπαράσταση της υψηλής πνευματικής του συγκρότησης και τις ξεχωριστές εικαστικές του αρετές. Περνώντας από όλες τις σχολές και τα ρεύματα αφομοίωνε κάθε φορά, ό,τι συγγένευε με το δικό του όραμα και διαμόρφωσε το προσωπικό του ύφος, αλλά κυρίως γιατί πάλεψε με τον τρόπο του, με τα δικά του μέσα, για κοινωνική αλλαγή και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο καλλιτέχνης πρέπει να ‘χει ενεργητική συμμετοχή στη διαμόρφωση της ζωής. Να επενεργεί με το έργο του, στην αλλαγή.

Υπάρχουν γλυπτά, ζωγραφικοί πίνακες με θέματα από τον παλιό και σύγχρονο ελληνικό χώρο και μοναδικά Σκυριανά δείγματα του Νησιού του. Καθαρμένα απ’ την εφησυχαστική ρέμβη της αναπόλησης, γιομάτη ενέργεια, με την απτή πραγματικότητα, που στα χέρια του γίνονταν ζεστή και εύπλαστη ύλη, που πάνω της χάραξε τα αισθήματα του, τις παραδοχές και τις απωθήσεις των φαινομένων. Πάντα δεμένος με τα πράγματα, όχι για να υποταχθεί σ’ αυτά. Αλλά για να τα τροποποιήσει, να τα προσαρμόσει σε καταστάσεις, που γεννούσε η επενέργεια τους πάνω στην ευσυγκίνητη ψυχή του, σε καταστάσεις που ήταν κοντά στον συνάνθρωπό του. Η κυριαρχία των ψυχικών αποτυπώσεων πάνω στο έργο εξπρεσιονιστική με τα ζωγραφικά τοπία του Νησιού του. Άνοιγε με το θεατή έναν αθόρυβο διάλογο, μια πολυφωνική ομιλία, ανάμεσα στην ψυχή και τα γεγονότα. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα ή φιγούρες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, πολλά σύγχρονα παρόντα στη «θέαση» των πινάκων. Κι όμως μέσα στους πίνακες μετουσιώνονται, παίρνουν προεκτάσεις σαν όντα μιας εποχής, που αν και τα γνωρίζουμε, μας μεταφέρουν σ’ έναν άλλο ιδεατό χώρο, μνημιακό, χώρο ονείρου και θαυμασμού. Η όλη παράσταση ζυγίζεται γραμμικά και χρωματικά, με διακοσμητική πρόθεση, που ενώνεται με το ύφος της λαϊκής τέχνης. Κι όλα μαζί συντελούν στο άνοιγμα ενός χώρου ονειρικού, μυθικού και τοπικού συγχρόνως.

Ο Γ. Λάμπρου, Γλύπτης και Ζωγράφος επέλεξε το σιωπηλό και δύσκολο δρόμο της δημιουργίας, γνωρίζοντας πόσες ηθικές και υλικές θυσίες απαιτούσε.

Κι όπως ήταν στοχαστικές ασφαλώς θα γνώριζε πως αυτές οι επώδυνες πνευματικές και ηθικές πορείες, γεμίζουν πίκρα και στερήσεις στη ζωή, κάποτε όμως σου δίνουν το προνόμιο να ζεις και μετά το θάνατο στις καρδιές των συνανθρώπων σου.

Ο Γιώργος Λάμπρου μ’ ελεύθερα χέρια μεταπλάθει το στατικό υπαρκτό, παίρνει κάποιο αρχικό ερεθισμό από τη φύση και σαν να ‘τανε πηλός τα μεταπλάθει, το ρυθμολογεί, το οργανώνει, έως ότου τον εναρμονίσει με τους παλμούς των αισθημάτων του.

Η δύναμή τους μας μεταφέρουν σ’ έναν άλλο χώρο όπως αλλότριον.