Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας

Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του Ουδέν Κρυπτόν και η αλήθεια είναι ότι έχω μείνει άφωνος. Δεν περίμενα ένα τόσο τολμηρό, ασυνήθιστο και αινιγματικό βιβλίο από ελληνίδα συγγραφέα.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ένιωσα πως αυτό το μυθιστόρημα δεν υπακούει σε κανόνες. Έχει δικό του ρυθμό, δική του φωνή, έναν παλμό που σε παρασύρει χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί. Είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν τα διαβάζεις απλώς αλλά τα βιώνεις.

Η Σόνια Σαουλίδου γράφει με ένστικτο και με μια βαθιά συναισθηματική αλήθεια που δεν χρειάζεται περιττές εξηγήσεις.

Οι ήρωές της δεν εξιδανικεύονται, ζουν, σφάλλουν, πονούν, αναζητούν το φως μέσα στις ρωγμές τους. Η γραφή της είναι άλλοτε σκληρή, άλλοτε σχεδόν ποιητική, πάντα όμως αληθινή. Διαθέτει εκείνη τη σπάνια δύναμη που σε αναγκάζει να σταθείς, να ξαναδιαβάσεις μια φράση, να νιώσεις πως πίσω από τις λέξεις υπάρχει κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ ως το τέλος.

Είναι το πέμπτο βιβλίο της συγγραφέως, το πρώτο όμως που τυχαίνει να πέσει στα χέρια μου. Δεν σας κρύβω ότι θα αναζητήσω και τα προηγούμενα, γιατί σπάνια συναντά κανείς γραφή με τέτοια ωριμότητα και εσωτερική ένταση.

Δεν μπορώ εύκολα να το κατατάξω. Δεν είναι καθαρόαιμο ψυχολογικό δράμα ούτε απλό μυθιστόρημα χαρακτήρων.

Είναι ένα ταξίδι στο ασυνείδητο, μια συνάντηση με όσα φοβόμαστε να αντικρίσουμε. Ένα βιβλίο που ζητά να συμμετάσχεις, όχι απλώς να το διαβάσεις.

Το Ουδέν Κρυπτόν, από τις εκδόσεις Bell, είναι μια πραγματική έκπληξη. Ένα έργο που αφήνει πίσω του σιωπή, προβληματισμό και εκείνη τη γλυκιά αίσθηση πως η λογοτεχνία μπορεί ακόμη να σε ταράξει. Νομίζω πως δεν θα το ξεχάσω εύκολα.