Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Στα σημερινά γρήγορα γρανάζια της ζωής τι ζητάμε οι περισσότεροι από εμάς; Έναν τύπο σαν τον Βλάσση Μπονάτσο να αράζει αραχτός και η έγνοια του να είναι πότε θα πάει στη Δροσιά για πεινιρλί.

Ο Βλάσσης που ήταν η ψυχή των Απαράδεκτων, ένας τύπος που ήξερε να ζει και να βλέπει τη ζωή ως αυτό που είναι: ως μία πλάκα, ως μία σύντομη ταινία με εμάς σύντομους πρωταγωνιστές.

Ένας τύπος που είχε καταλάβει ότι το χιούμορ δεν αρνείται τη σοβαρότητα της πραγματικότητας; απλά υπάρχει για να νοστιμίζει λίγο το αλμυρό της περιεχόμενο, να δίνει μία νότα χαράς στην κούραση και την ανία.

Το χιούμορ είναι ολόκληρη φιλοσοφία, θέλει μεγάλο θάρρος το τραύμα σου να το κάνεις γέλιο, να πειραματίζεσαι μαζί του με μία πιο θετική διάθεση.

Ο Βλάσσης είναι ο φαρσέρ της καρδιάς μας, εκείνος ο τύπος που σε παίρνει από το χέρι το βράδυ του Σαββάτου που είσαι πτώμα.

Και εκεί που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και να αφήσεις το χουχούλιασμα, καταλήγεις να ζεις το ωραιότερο βράδυ Σαββάτου που έχεις βιώσει.

Το να είσαι αστείος τύπος κρύβει μία σοβαρή διάσταση την οποία οι περισσότεροι αγνοούν. Και σε μία εποχή που η απελπισία βρίσκεται σε αφθονία και προσπαθεί να νικηθεί μέσα από αγορές ματαιοδοξίας και ψυγεία αφθονίας, το πηγαίο αστείο μπορεί να είναι θεραπεία πραγματική.

Και ροκάς και έφηβος και φίλος και Απαράδεκτος. Ο μόνος απαράδεκτος που θα του έβαζες άριστα, ο Βλάσσης της πλάκας, του χαβαλέ που ξέρει όμως στη δύσκολη στιγμή να σου απλώνει το χέρι.

Ένας από τους ωραιότερους τύπους…