Ο Στέλιος Χαλκίτης γεννήθηκε σαν σήμερα 16 Νοεμβρίου του 1962
Σαν σήμερα το 1962 γεννήθηκε στην Κάλυμνο όπου έζησε, δραστηριοποιήθηκε, εργάστηκε και συνέγραψε ο ο βραβευμένος και πολυγραφότατος Στέλιος Χαλκίτης. Κατά τη διάρκεια των εγκύκλιων σπουδών του, αλλά και αργότερα, σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις στις υπαρξιακές του ανησυχίες, ταξίδεψε σε Ινδίες, Θιβέτ, Ιμαλάια, Άγ. Όρος κλπ. Ασχολήθηκε με την αστροφυσική, τη φιλοσοφία και τη συγγραφή. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των γυναικών και την ισότητα εν γένει, όπως και την ανάγκη αναθεώρησης πάσης φύσεως βεβαιοτήτων. Συχνά ήταν προσκεκλημένος σε πνευματικά ιδρύματα, φιλοσοφικά συμπόσια ή άλλες εκδηλώσεις, όπου έδινε διαλέξεις φιλοσοφικού ή ψυχολογικού χαρακτήρα, οι οποίες τύγχαναν μεγάλης αποδοχής από το ευρύ κοινό και τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Με τον θάνατό του στις 17 Σεπτεμβρίου 2024, σε ηλικία 62 ετών, την ημέρα που γιορτάζουν η Σοφία, η Αγάπη, η Πίστη και η Ελπίδα, η λογοτεχνική και φιλοσοφική κοινότητα θρηνεί έναν σπουδαίο δημιουργό. Ολα τα έργα του προσφέρονται ως πηγές έμπνευσης και στοχασμού για τον αναγνώστη.
Το τελευταίο έργο τού Καλύμνιου συγγραφέα Στέλιου Χαλκίτη «Οι Απαράφθορες» αποτελεί μια σπάνια τομή ανάμεσα στο υπαρξιακό και το μυσταγωγικό στοιχείο της λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας ενορχηστρώνει έναν κόσμο ψυχικών κραδασμών, όπου ο έρωτας, ο θάνατος και η μνήμη γίνονται πεδία αποκάλυψης. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη Δαυίνα Δελμούζου, μια εξηντάχρονη ψυχίατρο που γνωρίζει στο κέντρο αποκατάστασης τον νεότερό της τρόφιμο, Ρωμανό Δοξιάδη. Ανάμεσά τους γεννιέται μια σχέση δυνατή, παράφορη και απελπισμένη, που διαρρηγνύει τα όρια της λογικής. Οι διακοπές τους στην Κάλυμνο ανασύρουν στη μνήμη της Δαυίνας το παλιό θρύλο για τις “κρυφές γυναίκες” του νησιού — έναν μυστικό κύκλο γυναικών που κατέχουν την αλήθεια του έρωτα, της ζωής και του τέλους.
Ο Λεόντιος Πετμεζάς, εικαστικός και συγγραφέας, στην κριτική του αναδεικνύει τη λογοτεχνική και πνευματική αρτιότητα του Χαλκίτη: «Στην απόλυτη γραφή του συγγραφέα, οι βιωματικές συνθέσεις της ανθρώπινης σκέψης αναζωογονούν ζωτικές θέσεις και οπτασίες πλασμένες με φωτεινότητα και χρωματική διαύγεια.» Ο Πετμεζάς αναγνωρίζει στις Απαράφθορες μια μυθοπλαστική ανατομία της ψυχής, όπου το πραγματικό και το οραματικό αλληλοδιεισδύουν. Η αφήγηση, όπως επισημαίνει, κινείται με “λυρικό περπάτημα”, ενώ η γλώσσα μετατρέπεται σε όχημα μιας υπερβατικής εμπειρίας, μιας αποκάλυψης που συνδέει το φευγαλέο με το αιώνιο. Η γραφή του Χαλκίτη, μέσα από το βλέμμα του Πετμεζά, αποπνέει πληρότητα και μεταφυσική ένταση. Το έργο γίνεται έτσι ένα ταξίδι αυτογνωσίας και πνευματικής μύησης, μια πρόσκληση στον αναγνώστη να “πελαγίσει στις οάσεις της αίσθησης” και να αγγίξει τα όρια του ανθρώπινου και του άρρητου. Ο Πετμεζάς διαβάζει το βιβλίο ως έναυσμα και αφετηρία ψυχικής εξέλιξης, μια περιπλάνηση «στη γεωγραφία μιας καθολικότητας και πρωτοκαθεδρίας του ανθρώπινου πνεύματος». Στις Απαράφθορες, το φευγαλέο συναντά το αιώνιο, το ενστικτώδες συνδιαλέγεται με το νοητό. Ο αναγνώστης καλείται να εισχωρήσει, όπως σημειώνει ο Πετμεζάς, «στους ανεπανάληπτους ρυθμούς του εσώτερου χώρου των ιδεών» και να φτάσει «σε ένα τοπίο συνεχούς ανανέωσης», εκεί όπου η τέχνη αγγίζει τη μύηση. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που λειτουργεί ταυτόχρονα ως αφήγηση, ως ψυχική εξομολόγηση και ως τελετουργία της γλώσσας. Ο Χαλκίτης, με τη ματιά του Πετμεζά να φωτίζει τα βάθη του, μάς χαρίζει ένα μυθιστόρημα που δεν διαβάζεται απλώς — βιώνεται!
Κριτική: Λεόντιος Πετμεζάς, δημοσιευμένη στο myreview.gr
