Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας

«Γιατί οι λέξεις έχουν ψυχή και θυμικό.

Έχουν νου και γνώση,

πονάνε και χαίρονται.

Είναι ζωντανές οι λέξεις … »

Με την ψυχή των λέξεων λοιπόν ανέλαβε να μας καθοδηγήσει η Παρασκευή Μόλαρη στα Μονοπάτια Αστερόσκονης. Πράγματι ήδη από το εξώφυλλο της ποιητικής της συλλογής προετοιμαζόμαστε για υπερβατικά ταξίδια στο αστρικό σύμπαν. Πρόκειται για μια μεταφορά ή μήπως πρόκειται για τον πόθο της ψυχής να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό της ύλης που την κρατάει δέσμια;

«Μες στο βαθύ της νύχτας το πηγάδι

κυλά η ψυχή

φεγγάρι ξεχασμένο

σε ουρανό από σπασμένους καθρέφτες.»

Όλα αρχίζουν και γίνονται πιο σαφή. Παρακολουθούμε όντως το ταξίδι της «Ψυχής στο Άπειρο» μέσα από μια «Ρωγμή στο Χρόνο» με μια «Συμφωνία Της Σιωπής στην «Άκρη Του Χρόνου».

Η ρεμβάζουσα ποιήτρια στοχάζεται για το Επέκεινα. Ανησυχεί για το ταξίδι της ψυχής προς τα εκεί.

Δεν παραλείπει όμως να διερευνήσει και τις συνθήκες που θα οδηγήσουν μια ψυχή να αναζητήσει τη διέξοδο. Ταυτόχρονα δεν ξεχνάει όμως ότι πατάει στη Γη. Το διαστρικό ταξίδι παραμένει μια Ερινύα στα κελεύσματα της οποίας ακόμα δεν θα υποκύψει.

«Τώρα μόνο ο επιούσιος.

αφήσαμε να ρέψει η ψυχή,

την κρύψαμε βαθιά σε κατακόμβες

όλο μούχλα κι υγρασία,

άδεια,

αποκαμωμένη,

ανήμπορη, … »

Ο στίχος είναι ελεύθερος από Μέτρο αλλά σαφής, λιτός, προσγειωμένος.

Δεν αναζητείται εξεζητημένο λεξιλόγιο ούτε λεκτικές εξάρσεις για το πομπώδες αντίκτυπο. Παρότι το θέμα που διατρέχει όλη τη συλλογή είναι υπερβατικό και πάντως μη υλικό εντούτοις η ποιητική του διαπραγμάτευση γίνεται με τρόπο προσιτό και προσηνή προς τον αναγνώστη.

Μιλώντας για όλα αυτά η ποιήτρια με ύφος «τα άνω φρονείτε» δεν είναι μικρή η έκπληξη που δοκιμάζει ο αναγνώστης όταν συνταντάει συχνά το αίμα μέσα στους στίχους είτε ως κυριολεκτική αναφορά είτε ως υπαινιγμό («Άφησες μόνο κάτι πελώριες κόκκινες κηλίδες / στο χαλί.»). Κάποιοι ίσως διακρίνουν μια αντίφαση με το θέμα της συλλογής, κάποιοι άλλοι ίσως την αποτύπωση με όρους ρεαλισμού της φθοράς του σώματος όπου η απελευθέρωση του αίματος θα οδηγήσει στην απελευθέρωση της ψυχής, την ίδια στιγμή που κάποιοι πιο παρατηρητικοί ίσως διακρίνουν έναν λεπτό συμβολισμό της μετάβασης από τη φθαρτή ύπαρξη προς το αέναο διαστρικό ταξίδι, τη μετάβαση προς την Αστερόσκονη όπως ορίζει ο λαϊκός θρύλος.

Κατά πάγια πλέον συνήθεια των ποιητών, αρκετά ποιήματα είναι αφιερωμένα προς ομότεχνους της Παρασκευής Μόλαρη αλλά προεξάρχει αυτό που είναι αφιερωμένο και εξ ολοκλήρου διατυπωμένο προς τον επίσης ποιητή γιο της. Μια τρυφερή απόδειξη ότι η ποιήτρια παραμένει μέλος του κόσμου γύρω μας και ας επιμένει κοιτάει ψηλά.

Μερικά ποιήματα της συλλογής έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά ή Τουρκικά και περιλαμβάνονται και οι μεταφρασμένες εκδοχές τους , μάλιστα με το παιχνίδισμα να δίνεται ο τίτλος τους στα Ελληνικά και ν’ ακολουθεί το μεταφρασμένο ποίημα ή αντίστροφα.

Τα «Μονοπάτια Αστερόσκονης» υπόσχονται ένα ενδιαφέρον ταξίδι του νου μέσα στις ατραπούς του υπερβατικού, μια ευαίσθητη προσέγγιση της ψυχής που ασφυκτιά μέσα στο φθαρτό σώμα, και μια υπόσχεση καθοδήγησης του αναγνώστη προς το δέος του σύμπαντος. Τον αναγνώστη που νιώθει δυνατά vibes ανατρέχοντας σε κάθε ποίημα της συλλογής.

4,0/5,0