/Ζήτω το ελληνικό (;) τραγούδι

Ζήτω το ελληνικό (;) τραγούδι

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Συζητώντας για την πρόθεση του υπ. Πολιτισμού να προωθήσει μια σειρά κινήτρων ώστε οι ραδιοφωνικοί σταθμοί αλλά και οι επαγγελματικοί χώροι να προτιμούν την ελληνική μουσική, θυμήθηκα την παλιά εκπομπή του Διονύση Σαββόπουλου στη δημόσια τηλεόραση με τον τίτλο που χρησιμοποίησα κι εγώ για αυτό το άρθρο μου.

Ζήτω ή Ζητώ το ελληνικό τραγούδι έλεγε τότε ο Νιόνιος της μουσικής μας, και κάτι ανάλογο επιζητεί και σήμερα το κράτος μας. Και φυσικά, θα έβλεπε κάποιος με θετική διάθεση κάθε προσπάθεια να προβληθεί, να αναδειχθεί η εγχώρια μουσική παραγωγή αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πρωτοβουλία του υπουργείου εγείρει μια σειρά από ευρύτερα ζητήματα και ερωτήματα.

Το πρώτο και πιο βασικό ζήτημα είναι το τι ορίζιυμε ως ελληνικό τραγούδι.

Προφανώς οτιδήποτε παράγεται από Έλληνες καλλιτέχνες λογίζεται ως ελληνική μουσική, ανεξάρτητα από το αν η φόρμα και η μελωδία του διαθέτει, ή όχι, έστω και ψήγματα αυτού που ορίζουμε ως διαχρονική ελληνική μουσική παράδοση, από την βυζαντινή έως τη ρεμπέτικη και λαϊκή εκφορά της.

Ποιος είναι όμως ο ρόλος ενός υπουργείου και ποιοι είναι οι τρόποι και τα βήματα που οφείλει να ακολουθήσει αν θέλει να στηρίξει και να προβάλλει την ελληνική μουσική;

Καταρχάς, μέρος του προγραμματισμού του πρέπει να αφορά την αναδείξει του εθνικού μουσικού πλούτου με ενίσχυση και διεθνή προβολή των φορέων που ασχολούνται με τα πιο παραδοσιακά είδη, ώστε να αποτελέσουν μέρος ενός συνολικότερου πολιτισμικού σχεδίου. Ακολούθως, να ασχοληθεί με την προώθηση όσων επικαιροποιούν και μπολιάζουν το παραδοσιακό με το σύγχρονο, μένοντας πιστοί στη χρήση της ελληνικής γλώσσας.

Αφού επιτελέσει αυτό τον κύριο σκοπό του, μπορεί να δει και ποιοι άλλοι τρόποι βοηθούν τη διεύρυνση του ακροατηρίου, με την επιβολή να παραμένει η ύστατη επιλογή.

Σε μια ελεύθερη κοινωνία το να τιμωρείς όσους “δεν συμμορφώνονται προς τα υποδείξεις” είναι ένα ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό μοντέλο.

Δεν νοείται να επενδύεις στην αλλαγή φυσιογνωμίας μιας επιχείρησης ή να δημιουργείς αθέμιτο ανταγωνισμό.

Ούτε το ελληνικό τραγούδι βελτιώνεις, ούτε το καθιστάς ελκυστικό στο κοινό, ούτε φυσικά στηρίζεις τις τέχνες, επειδή κάποιοι ίσως συμμορφωθούν με τους νέους κανόνες, αναπαράγωντας όμως προϊόντα μουσικής υποκουλτούρας ή στείρου αναμασήματος ξενόφερτων ήχων. Αλλιώς κατακτάται το “ζήτω” ή το “ζητώ” κι αυτές οι πρακτικές, όσο αγαθές προθέσεις κι αν έχουν, μάλλον αποπροσανατολίζουν παρά προσφέρουν.