Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Πόσες φορές δεν το χουμε πει, δεν το χουμε αναφέρει!

Πόσες φορές δεν έχουμε ασπαστεί μιαν εικόνα και δε ζητούμε τη βοήθεια της Παναγίτσας μας;

Πόσες φορές δεν έχουμε μείνει ξάγρυπνοι, αναπολώντας τα περασμένα και αναμοχλεύοντας το παρελθόν μας , δεν ικετεύουμε για μια καλυτέρευση, μια καλύτερη εκκίνηση των πραγμάτων;

Πόσες μάχες δεν έχουμε δώσει με τον ίδιο μας τον εαυτό, για να καταφέρουμε να τα φέρουμε εις πέρας, ακόμα και αν τα σύννεφα ξετυλίγονταν στον ανέφελο ως τότε ουρανό μας;

Πόσες ελπίδες δεν αμαυρώθηκαν, μπροστά σε έννοιες και ουσίες, δυσβάσταχτες στα δικά μας περιθώρια και όρια προδιαγραφών και συνιστωσών αναδεικνυόμενων;

Πόσες φορές δε μετρήσαμε και δεν απορρίψαμε λάθη μας και ενοχές μας ,που συνδεδεμένα με τα δικά μας όργανα ,κέντρα λήψης αποφάσεών μας ,δωροδόκησαν τις αλήθειες μας και απέφυγαν τις μετάνοιές μας;

Εκεί που πάμε να πούμε Δόξα τω Θεώ, του και πάλι απ την αρχή να λέμε και να ξαναλέμε Βοήθα Παναγιά μου !

Άλλωστε αν τα ‘χαμε όλα να πηγαίνουν ρολόι, ίσως και να εφησυχαζόμασταν και να λιώναμε απ την πλήξη και την ανία .
Θα μου πείτε κάλλιο ρουτίνα,παρά έκδηλα φαινόμενα καταταλαιπωρημένου του καημένου μας του εαυτού.

Ποιος ξέρει, για να συμβαίνουν όλα αυτά ,ίσως και να πρέπει να παρέχουμε έργο, να παράγουμε και να δικαιολογήσουμε τον τρόπο σκέψης και καταμέτρησης των ευθυνών μας !

Πόσες φορές δε διαμαρτυρηθήκαμε, αφου όλα πήγαιναν ρολόι, όχι φυσικά ξαφνικά κι αναπάντεχα, αλλά υπό σωρεία προδιαγραφών και συνθηκών, δε βρεθήκαμε να ατενίζουμε το μέλλον αβέβαιοι και καθαρά απόμακροι απ αυτό;