Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας

Ο τίτλος αυτής της ποιητικής συλλογικής σε προϊδεάζει κάπως, αν όχι για το περιεχόμενο γι’ αυτό καθαυτό το περιεχόμενο, τουλάχιστον για το ύφος και το αντικείμενο της. Η υπαρξιακή της διάσταση είναι δεδομένη όπως και η διάθεση να σκάψει μέσα στο βάθος των πληγών και των απογοητεύσεων για να αντλήσει δύναμη και αισιοδοξία για το άλμα προς ένα καλύτερο μέλλον.

Το περιεχόμενο αποδεικνύεται μια ευχάριστη έκπληξη. Όλες οι αγωνίες μας, όλα τα θέματα που “ταλαιπωρούν” τη σκέψη και τη συνείδηση μας, αραδιασμένα το ένα μετά το άλλο, με τρόπο άλλοτε διλημματικό, άλλοτε με σκωπτικό, άλλοτε με σχεδόν καταγγελτικό.

Ο έρωτας, η αγάπη, η ανθρώπινη απώλεια, η οικογένεια, οι αναμνήσεις, ο Θεός, οι σχέσεις, Το τίποτα και τα πάντα, μαζί. Το ένα και το όλον, σε μια διαδρομή αυτογνωσίας. Που βρίσκεται τελικά η ευτυχία; Πώς την πλησιάζουμε και πώς καταφέρνουμε να απομακρυνόμαστε, την ίδια στιγμή; Ποια είναι η αλήθεια;

Στο ομώνυμο ποίημα “Ποια αλήθεια”, η δημιουργός αναφέρει χαρακτηριστικά:

Έτσι είναι η αλήθεια μου λένε.
Ένα μπουκάλι για την ερημιά.
Της ψυχής η ανάποδη μοίρα χοροπηδάει.
Και για την ομίχλη την ξανθιά ένα μπουκάλι.
Κάματος των ανθρώπων  το βιβλίο που διάλεξες.

“Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο”. Μια ωδή στην άγνοια της ενοχής και στην ανυπαρξία της ευθύνης; Ή μήπως η νοσταλγία της χαράς που ταξιδεύει αυτόνομα και παρά τη θέληση μας, πέρα και πάνω από στιγμές; Με διαφορετικές τεχνικές προσαρμοσμένες στο θέμα και τη διάθεση προσέγγισης, με λογοτεχνική ακρίβεια και παραστατικότητα, με συναισθηματισμό και γνήσια αγάπη για τη ζωή, τους ανθρώπους, τον ίδιο τον κόσμο. Ένα εξαίσιο δείγμα “πολυμορφικής” ποίησης από την Κατίνα Μέτσιου.