/Βιβλιοκριτική: Το προξενιό της Ιουλίας (Γιώργος Σ. Πολίτης)

Βιβλιοκριτική: Το προξενιό της Ιουλίας (Γιώργος Σ. Πολίτης)

Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός Επιστήμονα – Συγγραφέας

Ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια Ελλάδα που βάδιζε σε τεντωμένο σκοινί, την επαύριο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και του αδελφοκτόνου εμφυλίου. Ένα καθηλωτικό ερωτικό – αστυνομικό μυθιστόρημα, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Είναι η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του συγγραφέα Γιώργου Σ. Πολίτη και ομολογώ ότι το κείμενο του με κέρδισε!

Είναι φανερό πως ο κ. Πολίτης, ερεύνησε σε βάθος τόσο την ιστορία, όσο και τη λαογραφία του τόπου μας εκείνα τα ταραγμένα χρόνια, προκειμένου να αποδώσει όσο γίνεται πιο πιστά, τα χρώματα της εποχής και να τα ζωγραφίσει στον πίνακα της ιστορίας που έγραψε.

Το προξενιό της Ιουλίας Βένιου με τον μεγαλοκτηματία Γιωργίκη Προβιό έμελλε να γίνει το σπουδαίο νέο ολάκερου του κάμπου της Λάρισας. Έπειτα από μερικά χρόνια, ο επίλογος του γάμου της σφραγίζεται με τη δολοφονία του συζύγου και της τρίχρονης κόρης της. Η ίδια, έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο, παραμένει αμίλητη, αποδεχόμενη τη μοίρα και, συνεκδοχικά, την ενοχή της.

Έξι ημέρες πριν από την εκτέλεσή της, η νεαρή δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Γκίκα προσπαθεί να της πάρει μια συνέντευξη μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου και κρατείται· στο πλευρό της ο δικηγόρος Δημητρός Ατζαλίνας.

Οι αχνές μνήμες της καταδικασμένης, που δείχνει να ξυπνάει από τον λήθαργο, θα τους γυρίσουν πέντε χρόνια πίσω, στη μετεμφυλιακή εποχή τον Δεκέμβριο του 1949. Η αφήγησή της γεννά και στους δύο ζωηρές υποψίες πως υπάρχει μια «πλάγια ιστορία», μια δεύτερη εξήγηση των γεγονότων που η αποδοχή και απόδειξή της μπορεί να την αθωώσει. Αλλά ο χρόνος που τους απομένει είναι λιγοστός.

Υποθέσεις, συνδέσεις γεγονότων, συνειρμοί, αποφάσεις κι ένας αγώνας δρόμου για να αποδείξουν την αθωότητά της, ενώ οι δείκτες του ρολογιού έχουν ξεκινήσει ήδη να μετρούν αντίστροφα. Τα γεγονότα δικαιολογούν κάθε ψήγμα αισιοδοξίας…

Η πλοκή του έργου είναι μαεστρική και σου κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα.

Οι χαρακτήρες του, ιδιαίτεροι και αντιπροσωπευτικοί του χώρου και του χρόνου, αληθινοί με τρόπο που δύσκολα θα τους ξεχάσεις. Η γλώσσα του έργου ωμή, σε τέτοιο βαθμό που ίσως ξενίσει αρκετούς. Προσωπικά, δεν με ενοχλεί καθόλου η ωμή γλώσσα, ειδικά στη λογοτεχνία. Θεωρώ πως η χρήση της γλώσσας είναι εκείνη που θα αποδώσει καλύτερα την πραγματικότητα. Πως αλήθεια θα περιέγραφε κάποιος ένα ξεκοιλιασμένο πτώμα; Λέγοντας ας πούμε ένα ανθρώπινο σώμα σε κακή κατάσταση; Όχι. Αυτό το θεωρώ κουταμάρα. Μια άσχημη πράξη, θα περιγραφεί με τρόπο τέτοιο, που θα βοηθήσει τη φαντασία μας να συλλάβει μια σκηνή σε όλο της το μεγαλείο, όσο σκληρό κι αν είναι. Ακόμα, ο Γιώργος Πολίτης παίρνει το ρίσκο να αποδώσει διαλόγους με ιδιωματισμούς οι οποίοι μπορεί να δυσκολέψουν τον αναγνώστη, ωστώσο, με τον τρόπο αυτό, δίνει άλλο χρώμα στο έργο του και κάνει πιο ρεαλιστική την ιστορία που μας αφηγείται.

Συνιστώ ανεπιφύλακτα «το προξενιό της Ιουλίας» που κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, διότι εκτός όλων των άλλων, μέσα από την μυθοπλασία, θα αντλήσετε πολύτιμες πληροφορίες για ήθη, έθιμα, τρόπο σκέψης μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής από σήμερα, στοιχεία και κατάλοιπα των οποίων συναντάμε στην καθημερινότητα των ημερών μας και εξηγούν συμπεριφορές που μας ξενίζουν.