Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός Λογοτεχνίας
Ήδη από τον τίτλο ακόμα το βιβλίο αυτό μας καλεί να παίξουμε. Ένα παιχνίδι λέξεων, συναισθημάτων, εικόνων. Ένα παιχνίδι του συγγραφέα με τον αναγνώστη του. «Το παιχνίδι της χήνας» είναι από τις περιπτώσεις βιβλίων που ο τίτλος δεν σε παραπέμπει πουθενά. Πρέπει να το διαβάσεις για να καταλάβεις.
Η υπόθεση του βιβλίου έχει να κάνει με έναν άνδρα που ζει μόνος του πια κι ένα βράδυ αποφασίζει να δώσει υπόσταση στη φαντασία του καλώντας απέναντί του στο τραπέζι τον αγέννητο γιο του.
Το γιο του που ποτέ δεν απέκτησε πραγματική υπόσταση κι αυτό ήταν που τον στοίχειωνε επί πολλά χρόνια. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε η ανάγνωση του παραμυθιού του Πινόκιο μια νύχτα που έχει πέσει το ηλεκτρικό ρεύμα και που θα ξημερώσει με το φως από τη φλόγα στο τζάκι και τα κεριά στο τραπέζι. Έτσι ως ένα είδος εξιλέωσης τον «καλεί» από τον φανταστικό κόσμο να καθίσει απέναντί του για να έχουν μια εκ βαθέων συζήτηση πατέρα-γιου.
Το τέχνασμα αυτό είναι προφανές ότι επιστρατεύτηκε για να δημιουργήσει εικόνες. Εικόνες που πλάθονται μέσα στο μυαλό του αναγνώστη με υλικά που τροφοδοτεί συνεχώς ο συγγραφέας. Ο De Luca έχει χαρακτηριστεί ως ένας «σύγχρονος παραμυθάς». ‘Όλα τα βιβλία του κινούνται σε αυτό το μοτίβο. Το βιβλίο αυτό όμως είναι το πιο προσωπικό, το πιο αυτοβιογραφικό. Τη θέση του πατέρα-αφηγητή την κρατάει για τον εαυτό του και αυτό δεν θέλησε να το κρύψει ποτέ.
Μέσα από αυτή την αφορμή ο De Luca βρίσκει την ευκαιρία να αποτυπώσει τις απόψεις του για πολλά θέματα.
Θα το έλεγε κανείς μια συρραφή ετερόκλητων φιλοσοφικών απόψεων χωρίς συγκεκριμένο παρονομαστή. Θίγει αρκετά θέματα και μπορεί κανείς να παρακολουθήσει και την εξέλιξη των ιδεών του αφού περιγράφει τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια.
Ο συγγραφέας στοχεύει στο συναίσθημα του αναγνώστη. Όλη του η προσπάθεια επικεντρώνεται στο να επιφέρει απανωτά και συνεχή «χτυπήματα» στο θυμικό του αναγνώστη. Έτσι το μυαλό δουλεύει πάνω σε δύο άξονες, πλάθοντας εικόνες και σκεπτόμενο πάνω στα θέματα που θίγονται. Δεν προσπαθεί να επιβάλλει τίποτα. Με το αφηγηματικό ύφος του παραμυθιού που υιοθετείται ο αναγνώστης παραμένει σε απόσταση ασφαλείας. Έχει τις δικές του απόψεις που απλά θα βρεθούν αντιμέτωπες με αυτές του συγγραφέα. Το κείμενο δίνεται ως ενιαίο σύνολο χωρίς κεφάλαια. Άρα ουσία, ύφος και τύπος παραμυθιού.
Αναφέρθηκε στην αρχή ότι ο τίτλος συνδέεται με ένα παιχνίδι, ένα πραγματικό επιτραπέζιο παιχνίδι δημοφιλές στην Ιταλία στο οποίο το πιόνι του παίκτη διατρέχει μία πίστα, έτσι ακριβώς όπως ο αφηγητής μας διατρέχει το χρόνο εξιστορώντας τη ζωή του. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα λογοπαίγνιο.
Λογοπαίγνια όμως υπάρχουν κι άλλα μέσα στο κείμενο και δίνουν την αφορμή να αναδειχθεί ο ρόλος της επιμέλειας ενός λογοτεχνικού κειμένου, πέρα φυσικά από τη μετάφραση αφού πρόκειται για ξενόγλωσσο έργο.
Γίνεται προφανές ότι ήταν το αποτέλεσμα ενός επίπονου έργου από την πλευρά της Ανθής Κιναύ στο βαθμό που αποδόθηκε σωστά το ύφος του De Luca και το αποτέλεσμα των λογοπαιγνίων του και της αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτό.
«Το παιχνίδι της χήνας» λοιπόν είναι ένα διήγημα της σειράς «Μικρή Βιβλιοθήκη» των εκδόσεων «Κέλευθος» που αποδεικνύεται εξαιρετική στο σύνολο των τίτλων που περιλαμβάνει, το οποίο διαβάζεται ευχάριστα, προχωράει και πέρα από την παράθεση μιας ιστορίας κι εν τέλει δίνει αφορμή να αναστοχαστούμε πάνω σε θέματα φιλοσοφίας αλλά σίγουρα όχι με το βάθος και την υψιπετή εμβρίθεια που συνήθως απωθεί τον μέσο αναγνώστη.
3,5/5