Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ένα παγκάκι ίσως να γνωρίζει πολύ περισσότερα για την πορεία μιας κοινωνίας από όσα κι εμείς οι ίδιοι. Ενώ εμείς, θέλοντας και μη, μπορούμε να προχωρήσουμε σε θεώρηση των γεγονότων μέσα από το προσωπικό φακό αντίληψης της πραγματικότητας, τα βιώματα μας, τον ιδιαίτερο ψυχισμό μας, ένα παγκάκι έχει την τύχη να φιλοξενεί ατόφιες όλων των ειδών τις βιωματικές στιγμές, τα συναισθήματα, τις αντιδράσεις.

Αυτό επιχειρεί η Πένυ Ραμαντάνη στο “Παγκάκι” της. Να δώσει λόγο στον δημόσιο, υπαίθριο μέσο για να εισακουστούν οι απογοητεύσεις, οι φόβοι, οι ελπίδες, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες.

Ένας άτυπος ψυχαναλυτής, ακούει στωικά τα παράπονα, συμπάσχει με τα προβλήματα, παρηγορεί στους χωρισμούς, στηρίζει τον ανέστιο και πένη, τον κατατρεγμένο. Ιστορίες βγαλμένες από τη σκληρή καθημερινότητα. Όλα τα σημαντικά θέματα της εποχής μας παρελαύνουν από το παγκάκι. Η οικονομική κρίση και οι συνέπειες της, το μεταναστευτικό, οι ανθρώπινες σχέσεις και ο ψηφιακός κόσμος. οι εφηβικές ανησυχίες και πολλά άλλα.

Σύντομες περιηγήσεις σε κοινωνικές απεικονίσεις με ύφος άλλοτε στοχαστικό, άλλοτε δεικτικό. Τα ζητήματα αναδεικνύονται στην ουσία τους. Οι χαρακτήρες αναζητούν τη λύτρωση ή τη διαφυγή, την κατανόηση ή την ριζική αλλαγή. Το παγκάκι γίνεται ο ενδιάμεσος σταθμός μέχρι την οριστική απόφαση για το μεγάλο επόμενο βήμα.

Στο κοινωνικό καθρέφτη της Ραμαντάνη, προβάλλεται, χωρίς ωραιοποίηση, το παρόν μας που ανησυχεί για το αμφίβολο μέλλον μας.