/Βιβλιοκριτική: Το εκμαγείο (Φραντζέσκα Μάνγγελ)

Βιβλιοκριτική: Το εκμαγείο (Φραντζέσκα Μάνγγελ)

Γράφει ο Γιώργος Δόλγυρας, συγγραφέας – αρθρογράφος

«Το εκμαγείο» είναι το νέο μυθιστόρημα της Φραντζέσκας Μάνγγελ, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας και θα σας καθηλώσει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Η συγγραφέας στήνει το σκηνικό της στην επαρχία και συγκεκριμένα στην Αθεάτη (εμφανές το λογοπαίγνιο, εφόσον το χωριό δεν υπάρχει στον χάρτη). Σε αυτή την τοποθεσία, που μπορεί να ’ναι οποιοδήποτε μέρος, ξεδιπλώνεται το κουβάρι ενός πλήθους ζωών, οι οποίες είναι τόσο καθηλωμένες και καταπιεσμένες, όσο δεν φαντάζεται κανείς.

Άνθρωποι ισοπεδωμένοι, εγκλωβισμένοι σε δίκτυα σχέσεων χωρίς μέλλον, τα οποία δεν τους επιτρέπουν να έχουν πρόσβαση στην ευτυχία και στην αυτοπραγμάτωση.

Έτσι, βυθίζονται ολοένα στον βούρκο της ανυπαρξίας, ζώντας συμβιβασμένοι και υπακούοντας σε άγραφους νόμους και κοινωνικά στερεότυπα ‒ πιθανόν αδιανόητα για τη σύγχρονη ξέφρενη ζωή στις πόλεις.

Η σκιαγράφηση της ζωής στην επαρχία γίνεται αριστοτεχνικά από τη συγγραφέα. Το γέλιο στέρεψε και τα δάκρυα αφθονούν για τους πρωταγωνιστές. Θύτες και θύματα γίνονται ένα, παγιδευμένοι στις παθογένειες των «πρέπει», έχοντας καταπιέσει τα «θέλω» τους και υπακούοντας στην κοινή αξία που διέπει τον άνθρωπο ‒ στο χρήμα και στην εξουσία.

Η συγγραφέας έχει επιπλέον την ικανότητα να δημιουργεί την απαραίτητη ατμόσφαιρα, σκεπάζοντας τα πάντα με ένα πέπλο μυστηρίου.

Έτσι, προκύπτει ένα μυθιστόρημα το οποίο σε ρουφάει από τις πρώτες ακόμα σελίδες και δεν σε αφήνει μέχρι να ολοκληρώσεις την ανάγνωσή του.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα: 

«Κάποιες οικογένειες έχουν φτιαχτεί από χαμόγελα και άλλες από δάκρυα. Η δική μου ανήκει στη δεύτερη περίπτωση».

«Το πιο σύνηθες που γινόταν εκείνα τα χρόνια. Άλλον αγαπάς, άλλον παίρνεις».

Η ζωή κυλάει, χάνεται σαν το νερό ή μήπως όχι; Yπάρχει δεύτερη ευκαιρία; Mπορούμε να διαχειριστούμε μια απώλεια όσο κι αν μας πονάει; Ποιος είναι ο μυστηριώδης άντρας που μένει μόνος του, παλεύοντας να νικήσει το παρελθόν και ν’ απαλλαγεί απ’ τους εφιάλτες; 

Aυτός ο μυστηριώδης άντρας που η συγγραφέας εισάγει με την τεχνική του εγκιβωτισμού, είναι το στοιχείο που πραγματικά δυναμιτίζει το μυθιστόρημα και εξιτάρει τις αισθήσεις. Ο κρυφός άσσος, το μπαχαρικό που καθιστά το φαγητό ακαταμάχητο, προσδίδοντας μια εξαίσια γεύση.

H Φραντζέσκα Μάνγγελ έγραψε ένα μυθιστόρημα το οποίο συνδυάζει περισσότερα του ενός είδους, τόσο μυστηρίου όσο και κοινωνικό.

Αλλά, κυρίως, «Το εκμαγείο» είναι ένα ανατρεπτικό βιβλίο, το οποίο πρόκειται να σας καθηλώσει και να σας συγκινήσει, καθώς ξεχειλίζει συναισθήματα και μουσική σε κάθε του σελίδα.

«Αλλιώς κοιτάζει ο άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει την αγάπη και αλλιώς αυτός που την έχει ζήσει στο πετσί του και την έχει στερηθεί».

Φτάνοντας στην κορύφωση του δράματος, επέρχεται η κάθαρση και η λύτρωση για τους ήρωες. Ένα απροσδόκητο τέλος αποτελεί την έναρξη μίας νέας αρχής. Ένας γόρδιος δεσμός θα λυθεί με μια τσεκουριά, απελευθερώνοντας τους πάντες.

Χωρίς εκζήτηση και τερτίπια, χωρίς άχρηστες περιγραφές και περιττούς περισπασμούς, το «Το εκμαγείο» κυλάει γάργαρο μέχρι τέλους και σας (προσ)καλεί να το διαβάσετε.

Από το οπισθόφυλλο:

Στην Αθεάτη τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πέτρινες σκάλες οδηγούν στα βάθη των βουνών, ο άνεμος ψιθυρίζει μυστικά, οι άνθρωποι ζουν πίσω από μάσκες. Η Αλθαία θεραπεύει στο μαγαζί με τα βότανα, η Ακριβή καταδυναστεύει μια ολόκληρη οικογένεια και δύο κορίτσια, σαν αντίθετοι πόλοι, έλκουν μίση κι απωθημένα. Ο ερχομός της ξένης γυναίκας στο μικρό ορεινό χωριό, ανώδυνος κι αδιάφορος στην αρχή, εκκινεί μία αλυσίδα γεγονότων που θα ανατρέψουν τα πάντα στις ζωές τους. Η μουσική και η λήθη θα ξεκινήσουν έναν σιωπηλό χορό και θα φέρουν στην επιφάνεια όλες τις κρυφές πληγές τους.

Ένα βουβό πιάνο, ένα μοιραίο λάθος, μια γυναίκα, μια οικογένεια στο χείλος του γκρεμού. Κι ένας άγνωστος άντρας, κρυμμένος σε ένα ερειπωμένο σπίτι, να φτιάχνει νυχθημερόν κέρινα αποτυπώματα, παλεύοντας να ανακτήσει το παρελθόν και να απαλλαγεί από τους εφιάλτες του.

Όλοι μαζί πλάθουν το Εκμαγείο.