Γράφει ο Νίκος Ναούμης, Πολιτικός Επιστήμονας – Συγγραφέας

Τους τελευταίους μήνες, ο καθένας από εμάς, όλοι μας, βιώνουμε μία κατάσταση πρωτόγνωρη. Η έλευση του κορωνοϊού στη ζωή μας, έχει προσαρμόσει, δεδομένες ως χθες καταστάσεις, στα δικά του «θέλω» και στα δικά μας «πρέπει». Αφού ευχηθώ καλό ταξίδι στη νέα αυτή διαδικτυακή προσπάθεια, θα μοιραστώ μαζί σας
Κάποιες σκέψεις για ένα βιβλίο που εμένα προσωπικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όταν θα το φέρνω στο νου μου πάντα θα το θυμάμαι με αγάπη.

Ήταν η περίοδος του γνωστού σε όλους μας lock down, τότε που με υπόδειξη των αρχών, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, προκειμένου να ελεγχεί καλύτερα η επέλαση του ιού. Υποθέτω πως το διάβασμα, ήταν ένας από τους τρόπους που είχαμε στη διάθεση μας να γεμίσουμε τα ατέλειωτα κενά. Ομολογώ πως για μένα προσωπικά ήταν η καλύτερη μου, διότι το διάβασμα μου αρέσει πολύ και πάντα ήθελα να είχα στη διάθεση μου περισσότερο χρόνο για να διαβάζω. Τότε λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο «Το δωμάτιο» και συγγραφέας του είναι η Έμα Ντόναχιου. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία απνευστί. Αυτό ήταν ένα από αυτά. Από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα, αυτό το βιβλίο ωστώσο, κατάφερε να κάνει και κάτι επιπλέον, να με συγκλονίσει.

Η ιστορία αφηγείται τη ζωή μιας γυναίκας, η οποία απήχθει στα δεκαεννιά της χρόνια, προκειμένου να γίνει σκλάβα του σεξ.

Ο απαγωγέας της, την κρατά φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο δώδεκα τετραγωνικών, με μοναδική συντροφιά μια τηλεόραση. Την επισκέπτεται συχνά για να χορτάσει τη σεξουαλική του πείνα. Δυστυχώς όμως, από αυτή την άρρωστη ένωση, γεννιέται ένα παιδί. Αντί τότε να αφεθεί ελεύθερη, η νεαρή γυναίκα όχι μόνο κερδίζει την ελευθερία της αλλά αναγκάζεται να γεννήσει και να μεγαλώσει το παιδί αυτό.

Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινά από τη μέρα που ο Τζακ, το παιδί που γεννήθηκε από αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, γίνεται πέντε χρονών. Η συγγραφέας, χρησιμοποιώντας ένα πολύ έξυπνο τρικ, βάζει στη θέση του αφηγητή της ιστορίας τον πεντάχρονο Τζακ. Ο Τζάκ, περιγράφει με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού την καθημερινότητα του στο δωμάτιο – φυλακή του. Περιγράφει δηλαδή, πως μέσα σε δώδεκα τετραγωνικά η μητέρα του προσπαθεί να τον μεγαλώσει. Ο Τζακ είναι ευτυχισμένος, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Λατρεύει την μητέρα του και τα ελάχιστα εκείνα τετραγωνικά είναι για εκείνον ο Παράδεισος. Μεγαλώνει σε έναν κόσμο αδιανόητα στενό και με ελάχιστες από τις ανέσεις και ευκολίες με τις οποίες μεγαλώνει σήμερα ένα πεντάχρονο παιδί στο σύγχρονο δυτικό κόσμο. Μοναδικό μελανό σημείο στον τέλειο μικρόκοσμο του, οι συχνές επισκέψεις του απαγωγέα, ο οποίους δεν διστάζει ακόμα και τώρα που το παιδί έχει μεγαλώσει και αντιλαμβάνεται τα πάντα, να κορέσει την ανάγκη του μπροστά του. Ο Τζακ τότε κρύβεται στην ντουλάπα και κλείνει τα αυτιά του για να μην ακούει το κρεβάτι που τρίζει…

Ένα συγκλονιστικό βιβλίο, που η κάθε του σελίδα σου ρίχνει και μια γροθιά στο στομάχι. Ο παραλληλισμός με τον δικό μας αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω κορωνοϊού όχι τόσο ταιριαστός αλλά κατά βάθος, τόσο ίδιος.

Διότι μέσα από αυτόν τον εγκλεισμό, πολλοί από εμάς ανακαλύψαμε τα όρια του δικού μας μικρόκοσμου και τα όρια εκείνου του κόσμου που μας περιβάλλει.

Θεωρώ, πως «το δωμάτιο» της Έμα Ντόναχιου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το 2011, πρέπει να διαβαστεί από όποιον πιστεύει πως η αγάπη δεν γνωρίζει όρια. Το βιβλίο αυτό, είναι κατά τη γνώμη μου ένα σημείο αναφοράς για την αγάπη τηςμάνας για τα παιδιά της και στο τι αυτή είναι ικανή να κάνει για να τα βλέπει ευτυχισμένα.

Αν πάλι δεν σας αρέσει το διάβασμα, αναζητείστε την ταινία η οποία γυρίστηκε βασισμένη στο βιβλίο αυτό το 2015, μια ταινία με πολλές διακρίσεις, που χάρισε στην πρωταγωνίστρια της αναγνώριση και πολλά βραβεία σε φημισμένα φεστιβάλ, όπως αυτό των Καννών.

Αν πάλι τέλος δεν σας αρέσει ούτε η ταινία, μάλλον είστε από εκείνους που θα στηθούν μπροστά στην τηλεόραση τους να δουν Big Brother και αυτή η στήλη δεν αφορά εσάς και να με συμπαθάτε!