Γράφει ο Γιώργος – Νεκτάριος Παναγιωτίδης, συγγραφέας
Ο Γιάννης Μαρής (1916-1979) είναι αναμφίβολα ένας άνθρωπος άλλης εποχής. Για μας της Γενιάς Υ (τους millennials), είναι παππούς ή, μάλλον, προπάππος μας. Ωστόσο, το στυλ του παραμένει τρομερά φρέσκο.
Προσωπικά, τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια με το “Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα”. Με κέρδισε αναγνωστικά μεμιάς και, πλέον, έχω χάσει το λογαριασμό του πόσα βιβλία του έχω διαβάσει. Ας περάσουμε όμως στο προκείμενο. Η συλλογή που εξέδωσαν οι ιστορικές εκδόσεις Ατλαντίς-Πεχλιβανίδης περιέχει 3 έργα του «πατέρα της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας».
Ο “Τέταρτος ύποπτος” αφορά την πρόσκληση ενός βιομήχανου προς τρία μισητά του πρόσωπα μέσα στη βίλα του, παρουσία της γυναίκας και των υπηρετών του. Ο Σεμίνογλου, μετά από μια σύντομη διακοπή ρεύματος στο καθιστικό του, βρίσκεται νεκρός, δολοφονημένος με μαχαίρι. Εσείς που έχετε δει τη σειρά Sherlock στο BBC, ο Σεμίνογλου θα σας θυμήσει τον επίσης πολυεκατομμυριούχο Culverton Smith και την αρχική σκηνή όπου μιλάει σε μια ειδικά επιλεγμένη ομάδα ανθρώπων για το «πιο σκοτεινό μυστικό του». Έτσι κι ο Σεμίνογλου: έχει καλέσει τα τρία αυτά πρόσωπα, με σκοπό να τα σκοτώσει.
Η “Κυρία της καμπίνας 17” αφορά την ιστορία ενός νεαρού ηθοποιού, του Μαυρίδη, και του δεσμού του, της Λίλιαν, στο πλοίο “Κνωσός”, που κάνει ένα πολυήμερο υπερατλαντικό ταξίδι, από τη Νέα Υόρκη προς την Ελλάδα. Κάπου μέσα στο ταξίδι, μια άγνωστη γυναίκα, η κυρία Αποστόλου, δίνει μέσα από την καμπίνα της ένα βιβλίο στο Μαυρίδη –προφασίζεται πως του το επιστρέφει- και κατόπιν, σύντομα, βρίσκεται να έχει αυτοκτονήσει. Ή μήπως όχι; Ο μόνος μάρτυρας είναι ένας μυστηριώδης άνδρας ονόματι Δαπέργολας, ο οποίος και πλευρίζει τον Μαυρίδη και του πιάνει την κουβέντα. Επιπλέον, η καμπίνα του Μαυρίδη και της Λίλιαν βρίσκεται να έχει παραβιαστεί και ψαχτεί από κάποιον. Το πλοίο φτάνει στην Ελλάδα και το αίσθημα απειλής παραμένει…
Τέλος, το συντομότατο διήγημα “Μια νύχτα πρωτοχρονιάς” είναι ένα σύντομο διήγημα με δύο άγνωστους που βρίσκονται στο “Άντον μπαρ”, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τελικά, θα γνωριστούν και θα φύγουν μαζί για το σπίτι της ελκυστικής γυναίκας, αλλά όχι για το λόγο –μια «ερωτική περιπέτεια»- που αρχικά νομίζει ο ανίδεος πρωταγωνιστής…
Γενικά, ο Μαρής κατορθώνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, με μερικές φράσεις, με καλή και προσεγμένη γλώσσα, να σε βάζει πολύ μέσα στην ατμόσφαιρα της ιστορίας του. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένας πολύ εμπνευσμένος συγγραφέας. Θυμίζει Αγκάθα και Κόναν Ντόυλ και τα υπέροχα και αυθόρμητα «ρίγη» που σου προκαλούν οι υποθέσεις τους. Έτσι, παραμένει ο καλύτερος που έχω διαβάσει στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία…
Απόσπασμα:
“Για λίγο, μια βαρειά σιωπή έπεσε μέσα στο ευρύχωρο δωμάτιο, το πλούσια επιπλωμένο. Δεν ακουγόταν παρά μόνο ο αέρας, που φυσομανούσε έξω και η δυνατή βροχή που μαστίγωνε τα δέντρα του κήπου” (“Ο τέταρτος ύποπτος”).