Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Θυμάμαι κάποια στιγμή σε συζήτηση με γνωστό ηθοποιό, όταν αναφερθήκαμε στο θέμα του “τέταρτου τοίχου” στην υποκριτική, του νοητού τοίχου, δηλαδή, με τη διπλή “διάφανη” και “αδιαφανή” διάσταση, για κοινό και ηθοποιούς αντίστοιχα, που αποτρέπει τη διάδραση, και το κατά πόσο αυτό ξεπερνιέται ουσιαστικά, ειδικά στις παραστάσεις που επιχειρούν να τον “γκρεμίσουν” μετατρέποντας τους θεατές σε συμμέτοχους των εξελίξεων, η απάντησή του ήταν ότι ο κάθε “τοίχος” παραμένει ανέγγιχτος στο βαθμό που ο καθένας μας του επιτρέπει να λειτουργεί αποτρεπτικά στην συνειδησιακή ταύτιση μας με τα τεκταινόμενα.

Η Έλενα Χουσνή με τον “Τέταρτο Τοίχο” από τις εκδόσεις Κύφαντα, έρχεται να προσεγγίσει με λογοτεχνική οξυδέρκεια και γνήσια υπαρξιακή αγωνία αυτή τη λεπτή συνειδησιακή μεμβράνη και να ανιχνεύσει τα συστατικά της στοιχεία.

Με “πολεμοφόδια” δοσμένα από τα γεγονότα των τελευταίων ετών που έθεσαν από τις αρχή, διαχρονικά ερωτήματα για τις ανθρώπινες ελευθερίες, την υποταγή και την αντίσταση, το πού βρίσκεται η χρυσή τομή ανάμεσα στην υπακοή και την αντίδραση, η συγγραφέας έρχεται να μας παραδώσει στη δυστοπία ενός “ενοχλητικού” περιβάλλοντος που όμως μοιάζει να το αποδεχόμαστε όλο και περισσότερο ως νομοτελειακό.

Και τι ρόλο παίζει η τέχνη σε όλη αυτή τη διαδρομή;

Ρωτάμε συχνά αν μπορεί να αλλάξει την οπτική μας για τον κόσμο, αν διαθέτει τη δύναμη να γίνει ένα εφαλτήριο ανθρωπιστικών ιδεών, αν αναπλάθει το αξιακό μας σύστημα. Μάλλον ζητάμε, πολλά από την τέχνη. Και η ίδια έρχεται σε σύγκρουση με τα ίδια διλήμματα ως απότοκο κάθε εποχής και να επαναπροσδιοριστεί. Σκοπός της δεν είναι να οριοθετήσει τον νέο κόσμο. Άλλωστε δεν διαθέτει και την αντίστοιχη δύναμη. Μπορεί όμως να περιγράψει γλαφυρά, τα ερεθίσματα, τις ανησυχίες των καιρών και να ανοίξει εσωτερικούς αλλά και συλλογικούς διαλόγους που ίσως κάποια στιγμή να οδηγήσουν αρχικά στη συνειδητοποίηση των προβλημάτων και στη συνέχεια σε μια συνολική νέα προσέγγιση,