Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Οτιδήποτε λογοτεχνικό και γενικότερα στον χώρο των τεχνών αφορά, θεωρητικά, αποκλειστικά τον κόσμο των παιδιών, συνήθως ως κοινωνία το αντιμετωπίζουμε με μια ευαισθησία αλλά ταυτόχρονα και μια ελαφρότητα. Θεωρούμε, εσφαλμένα, ότι πρόκειται για ένα εύκολο ανάγνωσμα και η συγγραφή του δεν απαιτεί ιδιαίτερο κόπο. Μεγαλύτερο λάθος δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Ανέκαθεν ένα αφήγημα για παιδιά, διαθέτει εξαρχής δυο επιπρόσθετες δυσκολίες σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο λογοτεχνικό είδος. Την επιχείρηση ταύτισης με έναν κόσμο που οι ενήλικες βιαστήκαμε να κρύψουμε βαθιά μέσα μας, τον κόσμο της παιδικής αθωότητας και της ευθύτητας. Αλλά και τη διατήρηση της ουσίας όλων των νοημάτων και των διδαγμάτων που πρέπει να δοθούν με εύληπτο και κατανοητό τρόπο στα παιδιά.

Αυτόν το δημιουργικό “γρίφο” τον λύνει με επιτυχία η Σοφία Ησυχίδου με τα “Κοχλίδια” της.

Με φόντο ένα ειδυλλιακό παραθαλάσσιο τοπίο, ξετυλίγει μια ιστορία με κεντρικό ήρωα τα κοχλίδια. Αυτά τα μικρά πλάσματα που η ανθρώπινη επέμβαση μπορεί να τα εξαφανίσει αλλά η ανθρώπινη καλοσύνη είναι ικανή να τους δώσει τη στήριξη, την αγάπη και το περιθώριο για να αναπτυχθούν.

Τα μηνύματα ισχυρά, σημαντικά για την πορεία του ανθρωπίνου γένους. Η ανάγκη για αλληλεγγύη, για σεβασμό στο περιβάλλον, στη διαφορετικότητα, η χρήση της εξουσίας με φειδώ και σοφία. Ίσως τελικά τα μάτια της ψυχής ενός παιδιού είναι πιο ασφαλής δρόμος προς το κοινό καλό.