Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας
Πρόκειται κατ’ ουσίαν για μια ηθογραφία κι αφορά στο μέσον του προηγούμενου αιώνα στην Ελλάδα. Μια προσπάθεια αποτύπωσης της ζωής στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’60, σε όλες τις πτυχές της, την οικονομική, την κοινωνική, την ηθική κι ιδιαιτέρως και την πολιτική. Σημαντικά ορόσημα της πολιτικής ζωής της Ελλάδας της εποχής εκείνης κατέχουν σημαντικό ρόλο μέσα στο έργο κι αποτυπώνονται με ουδετερότητα κι απόλυτη ιστορική συνέπεια.
Παρακολουθούμε τη ζωή τριών φίλων και των συντρόφων τους στη ζωή και πώς οι ζωές τους αλληλοδιαπλέκονται.
Η αφήγηση καλύπτει το χρονικό όριο από τις 6 Φεβρουαρίου έως και τις 25 Μαρτίου του 1964. Για την ακρίβεια μέσα στο χρονικό αυτό διάστημα αναδεικνύονται γεγονότα και διαπιστώνονται καταστάσεις που αφορούν και προγενέστερα συμβάντα, αλλά ο συγγραφέας επέλεξε μορφή ημερολογίου όπου στην κάθε ημέρα αναφέρει τα κυριότερα γεγονότα μέσα σε μία ή δύο σελίδες. Η ταραχώδης πολιτική ζωή της χώρας, όπως προείπαμε, παίζει το ρόλο της στην πλοκή και καθοδηγεί κάποιες καταστάσεις και μέσα στον καμβά αυτό βρίσκει την ευκαιρία ο συγγραφέας να κάνει ένα σαρκαστικό σχόλιο πάνω στους τρόπους που μετέρχεται η μεγαλοαστική τάξη και πώς αυτή διαφθείρει ανθρώπους που θεωρεί κατώτερούς της για να συντηρεί τη δύναμή της , την Ηθική της εποχής και τη ζωή εν γένει.
Ο λόγος είναι κοφτός και σύντομος. Τα κεφάλαια σαν σελίδες ημερολογίου είναι πολύ σύντομα και όλο το βιβλίο θα μπορούσε κανείς να το δει και σαν άσκηση πύκνωσης του λόγου. Ενδιαφέρον έχει κι η χρήση του πολυτονικού καθώς κι η χρήση λέξεων στην αρχαΐζουσα μορφή τους προφανώς σε μια απόπειρα προσομοίωσης πλήρως της εποχής που περιγράφει.
Το βιβλίο διέπεται από μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική.
Η πρόθεση του Βεϊνόγλου δεν είναι να γράψει άλλο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εντασσόμενος στην εσχάτως αναβιώσασα τάση στην Ελλάδα ή έστω ένα μυθιστόρημα σε νουάρ ατμόσφαιρα, η πρόθεσή του είναι να επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό μυθιστόρημα απαλλαγμένο από όμως από τις γλαφυρές περιγραφές, τον πλαστικό ρομαντισμό και τα ανούσια πλατιάσματα. Καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη αποφεύγοντας τα κλισέ και τα τεχνάσματα. Παρ’ ότι δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα καταφέρνει να εκπλήξει με μια εντελώς απρόοπτη ανατροπή στο τέλος την οποία όμως ας μας επιτραπεί ν’ αφήσουμε χωρίς αποκάλυψη. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το «ΣΥΖΥΓΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ», από τις εκδόσεις Βακχικόν, η ανατροπή αυτή έρχεται και νοηματοδοτεί όλο το βιβλίο και το λόγο που οδήγησε τον συγγραφέα στο να το γράψει.
Η ανατροπή αυτή στο τέλος αποδεικνύει ότι ο Βεϊνόγλου είχε μια ενδιαφέρουσα και πάντως πρωτότυπη ιδέα κι είμαστε ευτυχείς που ανέλαβε να μας τη δώσει με τόσο έξυπνο κι εύστοχο τρόπο. Σίγουρα αφήνει μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια.
3/5
