Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Αγγίζει τα όρια της ιεροσυλίας αλλά και μόνο το γεγονός ότι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες της εποχής, που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας, γράφει ένα βιβλίο 260 σελίδων, χωρισμένο σε επτά κεφάλαια, όσα και οι συνεδρίες της ηρωίδας του έργου, δεν γινόταν να μη μου φέρει στο μυαλό το πρώτο μου βιβλίο “Στην ψυχή του ηγεμόνα” όπου το δεύτερο μέρος του, είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε 5 συνεδρίες της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας (κάθε μια με το όνομα ενός σταδίου της θλίψης που ακολουθεί ο πρωταγωνιστής μου, ο Λευτέρης, όταν εγκαταλείπει την πολιτική στο απόγειο της καριέρας του, για να βρεθεί στη Νέα Υόρκη.
Μάλιστα το Stella Maris είναι ουσιαστικά το δεύτερο μέρος μιας διλογίας, αν κι επί της ουσίας αποτελεί το prequel αφού λαμβάνει χώρα το 1972, ενώ ο “Επιβάτης” διαδραματίζεται στο 1980.
Stella Maris (Άστρο της Θαλάσσης, προσωνύμιο της Παρθένου Μαρίας), ονομάζεται το ψυχιατρικό ίδρυμα του Ουισκόνσιν στο οποίο προσήλθε οικειοθελώς η εικοσιδυάχρονη Αλίσια, μια μαθηματική διάνοια, κλείστηκε οικεία βουλήσει, κουβαλώντας μαζί της μια πλαστική σακούλα με 40 χιλιάδες δολάρια.. Όσοι έχουν διαβάσει τον «Επιβάτη», που κυκλοφόρησε μόλις ένα πριν το Stella Maris γνωρίζουν ότι η Αλίσια θα αυτοκτονήσει κι ο αδερφός της, ο Μπόμπι, θρηνεί την απώλεια της.
Το βιβλίο, που κυκλοφορεί στη. Ελλάδα από τις Εκδόσεις Gutenberg, αποτελεί μια αριστοτεχνική προσπάθεια να “ψυχαναλύσουμε” συνολικά την ανθρώπινη υπόσταση και όχι μόνο. Μια σειρά διαχρονικών ερωτημάτων για τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά, τη μουσική, την ύπαρξη, το θάνατο, τις τελεολογικές και θεολογικές προσεγγίσεις, το καλό και το κακό, έρχονται να μας θέσουν στο επίκεντρο μιας επιστημονικής και ηθολογικής ακτινογραφίας.
Εκεί που η ιδιοφυία της Αλίσια τέμνεται με τη σχιζοφρένεια, εκεί που η αλήθεια και τα γεγονότα τέμνονται με τις παραισθήσεις, εκεί που το βάρος των πατρικών ενοχών τέμνονται με την επιστημονική μάχη με τα αιώνια ερωτήματα, εκεί ακριβώς συναντάμε όλοι μας το μαγικό στοιχείο της ύπαρξης που θα παραμένει ανεξήγητο, μαγικό, ίσως γι’ αυτό και πιο κοντά από οτιδήποτε στην παράνοια.
Λέω συχνά ότι λογοτεχνία είναι η ικανότητα, να χτίζεις μέσα από φανταστικούς ήρωες και ενδιαφέρουσες ιστορίες, ένα οικοδόμημα φιλοσοφικής αγωνίας.
Όσοι αφεθούν σε αυτή την αγωνία του Cormac McCarthy, θα αποζημιωθούν τόσο από τη λογοτεχνική μαεστρία και πληρότητα, όσο και από τον δυναμισμό των ιδεών, των ερωτημάτων και αδιέξοδων και διεξόδων που μπορεί να δώσει το μυαλό μας, στα διλήμματα που μας ταλανίζουν.
