Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Αν υπάρχει ένα θέμα, πέρα από την πανδημία, που έχει εμπνεύσει τη συγκεκριμένη περίοδο τους συγγραφείς, είναι σίγουρα το ζήτημα της σεξουαλικής και όχι μόνο κακοποίησης των γυναικών κι όχι αποκλειστικά αυτών. Τα ατελείωτα γεγονότα βίας, η έλλειψη ανοχής στη διαφορετικότητα, η χρήση της εξουσίας ως μέσο επιβολής κάθε λογής ορέξεων.

Η Αθηνά Μαλαπάνη καταπιάνεται με αυτά τα γεγονότα με έναν διαφορετικό τρόπο, με μια πρωτότυπη τεχνοτροπία.

Δεν υπεραναλύει, δεν θεωρητικολογεί, δεν ψάχνει αφοπλιστικές λύσεις. Καταγράφει με σαφήνεια, λιτά και ουσιαστικά την κάθε υπόθεση από αυτές που όλοι γνωρίζουμε κι όλους μας απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια. Η Σοφία, η Μυρτώ, ο Γιώργος, η Ζέτα και τόσες άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που υπέστησαν την καταπίεση ενός είδους πατριαρχικής αυταρέσκειας.

Όλα τα θύματα της βιαιότητας κάποιων που θεώρησαν ότι ο κόσμος τους ανήκει, οι ζωές των άλλων τους ανήκουν. Το κάθε θύμα αναφέρεται σε πρώτο πρόσωπο στο συμβάν, ψηλαφίζει τη συναισθηματική φόρτιση, την απελπισία, την αίσθηση αδυναμίας και ενοχής. Ευθέως, σαν να σε κοιτά στα μάτια και να σου καταλογίζει άμεσα το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί για την αποσιώπηση, την ανοχή, την αδιαφορία.

Η συγγραφέας δεν ξεχνά να κλείσει το ολιγοσέλιδο πόνημα της, προσθέτοντας και τη δική της εμπειρία.

Γίνεται η ίδια το παράδειγμα, ο φάρος αναγνώρισης του απευκταίου. Δεν χρησιμοποιεί τον εαυτό της, τον απογυμνώνει από την σοβαροφάνεια και την ωραιοποίηση της στιγμής και αποκαλύπτει τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις ενός κόσμου που δεν σου χαρίζει τίποτα, ενώ πολύ συχνά σου στερεί την ισονομία, την πρόσβαση στην ευκαιρία. Κι αυτό είναι σίγουρα, η αρχή του κακού. Ενός κακού που απαιτεί παιδεία και συλλογική δράση για να αναχαιτιστεί.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος