/Βιβλιοκριτική: Σκοτεινά Φεγγάρια (Γιώργος Δόλγυρας)

Βιβλιοκριτική: Σκοτεινά Φεγγάρια (Γιώργος Δόλγυρας)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Ένας σκοτεινός τίτλος, ένα σκοτεινό εξώφυλλο και ιστορίες που φαινομενικά αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις αφηγημάτων τρόμου. Μια έφηβη που μετατρέπεται σε λυκάνθρωπο και παίρνει εκδίκηση. Ένα χωριό που μετρά θύματα από τη δράση μιας νεκρομάντισσας. Ένα φάντασμα που περιτριγυρίζει στη γη για να κερδίσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Ένας νεαρός βρικόλακας δεσμευμένος στα στενά πλαίσια ενός ψυχιατρείου.

Άλλο ένα βιβλίο με τυπικά διηγήματα του είδους; Όχι βέβαια. Ο Γιώργος Δόλγυρας σκοπεύει σε κάτι πολύ πέρα από αυτό. Οι ιστορίες είναι το όχημα για να τεθούν σημαντικά ζητήματα, για να ακουστούν κοινωνικά προβλήματα, ψυχολογικές , αιτίες, ευρύτεροι φιλοσοφικοί προβληματισμοί.

Το bullying στα σχολεία και οι αντιδράσεις που γεννά όταν συνδυάζεται με την οικογενειακή αδιαφορία και την έλλειψη στήριξης και διεξόδου οδηγούν στο μίσος, στην εκδίκηση και τον φαύλο κύκλο της αυτοδικίας. Το αιώνιο δίλημμα ανάμεσα στις σαρκικές απολαύσεις και την αιώνια σωτηρία της ψυχής, η πρόκληση, η αντιμετώπιση της και η άρνηση της ανθρώπινης φύσης. Η μονοτονία της πεζής καθημερινότητας, η εργασιακή εκμετάλλευση και η αμοιβαία αγάπη ως το μοναδικό συστατικό ευτυχίας. Ο αυτοπροσδιορισμός της παράνοιας και η διαφυγή από την πραγματικότητα.

Ο συγγραφικός παλμός χτυπά με ενσυναίσθηση για τους αδικημένους, με κατανόηση για τους ταπεινωμένους, με πάθος για τους αγωνιστές της ζωής. Η πλοκή πυκνή, κλιμακωτή, σε κρατά σε εγρήγορση, σου γεννά το ενδιαφέρον για την κατάληξη της υπόθεσης.

Οι χαρακτήρες, πριν πάρουν την μοναδική “τρομακτική” υπόσταση τους αποτελούν ψηφίδες του κόσμου μας. Το παιδί μας, τον φίλο μας, τον παπά της ενορίας. Άνθρωποι με αδυναμίες και ανεκμετάλλευτες δυνατότητες, με ανασφάλειες και βεβαιότητες που γκρεμίζονται. Κι έρχεται η νέα παραφυσική υπόσταση να τους δώσει την ευκαιρία στην ανατροπή, στην κάθαρση, στη λύτρωση. Ίσως όμως ούτε αυτή να είναι πια αρκετή…