Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Αν ψάχνετε ένα διαφορετικό βιβλίο, το Singularity θα πρέπει να βρίσκετε μέσα στις πρώτες σας επιλογές. Άλλωστε σε προϊδεάζει κι ο υπότιτλος που το συνοδεύει “Μια πειραματική νουβέλα”. Κι όντως δεν θα σε απογοητεύσει το περιεχόμενο αφού ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτή την περιγραφή.

Νουβέλα λοιπόν, αλλά με δομή και παρουσίαση θεατρικού έργου. Ένα νεαρό ζευγάρι στα σπάργανα δημιουργίας οικογένειας με φαινομενικά ίδιες αντiλήψεις. Συγγενείς και γνωστοί με δήθεν αποκρυσταλλωμένες απόψεις που πιέζουν για επισημοποίηση και συμμόρφωση με το κοινωνικά αποδεκτό.

Όμως η εξέλιξη φέρνει αμοιβαίες μετατοπίσεις. Ο Σταύρος γίνεται Σάτυρος και μετά Σοτύρας. Αναπτύσσει κάθε φορά ακαταμάχητα επιχειρήματα. Όμως μαθαίνει ότι όταν αγαπάς οι ανάγκες του άλλου γίνονται και δικές σου ανάγκες. Και τελικά γίνεται συμμέτοχος αν όχι καθοδηγητής της Ιδέας, την οποία υπηρετεί με συνέπεια.

Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται και κλείνει ο κύκλος της ζωής. Κάπως έτσι η ιδέα της ζωής αφήνει το τελικό της αποτύπωμα στην επόμενη γενιά και “πεθαίνει” κι ανασταίνεται μέσα της.

Χειμαρρώδης, ο λόγος. Δυναμικός. Εριστικός. Καταγγελτικός. Μα σταδιακά γίνεται πιο εσωστρεφής, πιο διαλλακτικός, πιο διαδραστικός. Όπως κι ο πρωταγωνιστής που από απόλυτος λίγο λίγο κατευνάζει την ορμή του και τη διοχετεύει δημιουργικά.

Είναι μια εμπειρία να διαβάζεις το Singularity. Είναι ένας έμμεσος ύμνος στην ατομικότητα, μια άμεση κατάθεση ψυχής για όσα είμαστε κι όσα θέλουμε να είμαστε. Ταυτόχρονα όμως και μια τιμή στη συντροφικότητα, με τις δεσμεύσεις και τις συμβατικότητες. με την ταύτιση και την εξύψωση που αυτή συνεπάγεται.